Massa – Massa (EP)

Isaac Newton formuleerde in 1687 drie natuurkundige wetten. De eerste luidt: massa is traag. Voor de Rotterdamse sludgeformatie Massa is dat maar ten dele waar. Muzikaal gezien ligt er, wanneer we het begrip letterlijk bekijken, de nodige vaart in. Natuurkundig zou je kunnen zeggen dat de band op deze EP voldoet aan de eerste wet. Eenmaal in beweging, zijn de drie leden van Massa niet te stoppen en word je meegezogen in de slipstream van de composities.
De vier nummers zijn (in principe) instrumentaal. De uitstekende ritmesectie stuwt de composities flink op en vooral het basgeluid van Sjanneke is goed neergezet en voor een groot gedeelte bepalend voor de voortgang. Gitarist Boris hoeft alleen de vakjes die gecreeerd zijn, netjes in te vullen. Gelukkig doet hij dat niet al te netjes en kwakt hij zijn gitaarstreken dik en stroperig neer. In Dr. Frank geeft produceert hij een aan Hendrix gerelateerd geluid. Even smerig is zijn bijdrage in The Deep End. Zijn pakkende gitaarspel staat centraal en doet mijn boxen kreunen en steunen. The Deep End is trouwens het enige echte instrumentale nummer. De andere nummers worden bijgestaan door samples van gesprekken (gesproken stukken) en ontlenen hier ook hun titels aan. Deze samples zorgen ervoor dat ik een bepaalde zanglijn na enige tijd niet meer mis. De stukken tekst zijn daarbij goed gekozen. Naar het einde toe vertraagt de band het tempo en Thank You Carl heeft een zwaar, langzaam tempo maar is niet minder interessant te noemen.
De sludgemetal van Massa moest ik in eerste instantie even goed verteren, maar al gauw blijkt de muziek iets aanlokkelijks te hebben en gaan de nummers langzaam leven. Het is wel muziek waar je even voor moet gaan zitten, omdat het een en ander nogal zwaar op de maag kan liggen.