Maar het hoeft niet altijd zo ver van huis, want in Rotterdam zet het in 2014 opgerichte Massa regelmatig een stevig sludgerockgeluid neer dat zeker ook aanspreekt. Na drie jaar komt het trio met Walls, de opvolger van de EP Massa uit 2015. Ook op Walls wordt de luisteraar met vuile handschoenen bij de lurven gegrepen om de muzikale trip te mogen ervaren.
Natuurkundig voldeed het geluid van de band aan de eerste wet van Newton. De tweede wet van Newton, “kracht verandert de snelheid”, is misschien een aardige metafoor voor de nieuwe EP. Het feit dat het stevige en krachtige spel van Massa mij in beweging krijgt, is daarmee een reëel bewijs van de wet en van de aantrekkingskracht van de muziek.
Ten opzichte van de EP Massa gaat de band rond Andrew, Sjanneke en Boris verder op Walls, waarbij de vijf composities een overkoepelend geluid hebben, maar daarbinnen toch afwisselend naar voren komen.
Shiva start in een vrij rustig tempo waarin de gitaar min of meer als metronoom fungeert en tevens de spanningszoeker is totdat de rest het muzikale palet aan gaat vullen. De (wel bekende) samples tijdens het spelen lijken onwillekeurig het verhaal verder te vertellen.
Het wat zwaardere karakter, dat in Shiva reeds zijn intrede deed, krijgt langzaam vorm in #8. Het is vrij opmerkelijk dat Massa een vorm van zang gebruikt in deze compositie. Gedurende de compositie lijkt het of de zwaartekracht het totale muzikale karakter naar beneden trekt om regelmatig de ‘greep’ los te laten waardoor snelheid weer mogelijk is en de muziek ruimte krijgt om zich op te heffen en even ‘los’ te gaan. In overeenstemming wederom met de tweede wet van Newton, maar dat terzijd
Expedition start, bijna traditiegetrouw, met een sample en filmische ondersteuning die overgaat in een meer melodieus vervolg.
In The Federal neemt Massa even wat gas terug in een ruim acht minuten durende muzikale trip waarin over het algemeen het gitaargeluid het verhaal naar voren brengt. Ergens kabbelt het rustig door met een aantal leuke stroomversnellingen tussendoor om al knarsend en vermalend naar een grof en sludgy einde te werken.
Bij Intermassa ontkom ik niet aan het beeld van de puinringen van Saturnus of aan het schuiven van een reuzegletsjer in een verlaten gebergte. Zwaar, langzaam maar vooruit schrijdend neemt Intermassa me mee.
Walls is een EP die voor mij in het verlengde ligt van de EP Massa uit 2015 en is een EP die aanspreekt door het vette karakter en de sludgesound die zich vanuit Rotterdam als een olievlek over de Nederlandse muziekscene mag verspreiden.