Als je een compleet genre eigenhandig uit de klei hebt getrokken, dan mag je jezelf met recht een meester noemen. Massive Attack stond begin jaren ‘90 aan de wieg van het triphop-genre, en vormde later met Portishead in Bristol het epicentrum. De triphop-pioniers sloegen woensdag hun donkere cape over het Eindhovense Klokgebouw.
Terwijl de zaal vol druppelt beginnen Young Fathers aan hun set. Dit voorprogramma is niet toevallig gekozen. De rappende Liberiaanse Schotten hebben een verbale bijdrage geleverd aan het spannende Voodoo In My Blood, afkomstig van de kersverse Ritual Spirit-EP van Massive Attack. Het is duidelijk dat Young Fathers het voorprogramma verzorgt voor een van zijn grootse inspiratiebronnen. Aangevuld met meer percussie, en doordat er drie rappers op het podium staan, klinkt het toch net weer wat anders.
Snel daarna stroomt het bijna uitverkochte Klokgebouw vol met zij die voor Massive Attack zijn gekomen. Zes in zwart gehulde muzikanten betreden even na negenen het podium. Robert del Naja (3D) is erbij, maar ander kernlid Grant Marshall (Daddy G) laat nog even op zich wachten. 3D wordt geflankeerd door twee drummers, een bassist, een gitarist, en ook nog een extra bandlid dat tussen de verschillende panelen en keyboards laveert.
Achter de band branden 6 LED-displays, waarop al snel teksten verschijnen die de luisteraars aan het denken zetten. Teksten over vluchtelingen, over religie, over oorlog. Nederlandstalige krantenkoppen met een serieuze boodschap die worden afgewisseld met inhoudsloze krantenkoppen of idiote Google-zoekopdrachten. Later is achter de band op de schermen te lezen: “Together we must act. Together we can succeed.” Het past bij de avond zonder dat het overheersend wordt.
De echte kracht van de band was gelukkig hun muziek, die in het Klokgebouw bijzonder goed tot zijn recht kwam. Donkere beats, scherpe synths en broeierige gitaren vormen een ijzersterk geheel. Verschillende zangers vulden de muziek aan, zoals Horace Andy op Angel en Girl I Love You, Ezekel bij Ritual Spirit, en Young Fathers in de toegift. Het meest op het podium zien we Martina Topley-Bird en Deborah Miller, die de twee grootste hits van de band zingen: respectievelijk Teardrop en een overweldigende uitvoering van Unfinished Sympathy.
De combinatie van Inertia Creeps en Safe From Harm, aan het eind van de reguliere set, springt er uit in zijn allesomvattende donkerheid. Het Klokgebouw deint en dreunt, met priemende lasers en snijdende gitaren die duisternis te lijf gaan. De lichtshow complementeert de muziek: van sterk en aanwezig tot een demonstratie in de kunst der weglating – net zoals bij de show het geval is. Maar eigenlijk doe je het concert als geheel te kort als je individuele hoogtepunten gaat onderscheiden – het was massief goed.
Setlist: United Snakes / Clock Forward / Risingson / Paradise Circus / Ritual Spirit / Girl I Love You / Psyche / Future Proof / Jupiter / Teardrop / Angel / Inertia Creeps / Safe From Harm / Take It There / Voodoo In My Blood / He Needs Me / Unfinished Sympathy
