Op het tweede album is het viertal trouw gebleven aan de rockprincipes die de band zichzelf had gesteld. En dat betekent dat er wel wat ruimte is aan de grenzen van de rock. In Beaten Dog laat gitarist Brendan Forward zijn gitaar klinken alsof de snaren uit de southern moerassen van de Mississippi zelf zijn opgevist, terwijl een ferme dosis blues in Sinking Ship het nummer draagt. Het maakt het zeker tot een muzikaal spannend nummer, zeker in het ferme instrumentale stuk in het midden van het nummer. Dat gitaargeluid van Forward is zeker ook mede bepalend voor het totale geluid van de band. In het meeslepende Made Of Stone klinkt hij als Slash. Daarnaast zijn zijn solo’s heerlijk om naar te luisteren. Ze staan fier rechtop, zijn niet te lang en zijn zeker ook een meerwaarde voor het totale karakter van de nummers. Zeker in Circus en The Fall is dit het geval. In The Fall start de reis al in een groovend intro, waarbij de basgitaar van Aidan Mc Garrigle in deze slowrocksong een sterke zware basis legt. Dat langzame karakter lijkt naar het einde van het album over de hele linie wat terrein te winnen, terwijl juist in de meer uptempo-nummers de band krachtiger klinkt. Dat begint met de opener One For The Money, dat al snel gevolgd wordt door Blood Money Blues. Later volgt dan nog het uptemponummer Up In Smoke, waarin juist drummer Jarrod Medwin goed van zich laat horen in een voortstuwend ritme. Zanger Brad Marr vind ik juist ook in deze krachtigere nummers sterker overkomen. In alle nummers klinkt hij goed, maar juist zijn wat schorre stemgeluid past beter bij snellere en stevigere nummers.
Destination Somewhere is zeker een fraai exemplaar met onvervalste rock en vooral het begin van het album spreekt mij erg aan. Jammer is dat de helft van de nummers wat in lijken te kakken (of mij gewoon minder aanspreken). Ik kan me echter wel degelijk voorstellen dat menig zaal omver wordt gespeeld, want de energie in de band voelt goed.