Master kwam op 12 juni nog eens terug naar de Elpee in Deinze (B), dit keer met het recente, leuke album Saints Dispelled onder de arm. Wij waren benieuwd of de oude grijsaard Paul Speckmann live nog net zo springlevend klinkt als op dat album. We konden er nog net bij in deze uitverkochte club.
Als support waren Zeit en Arroganz, twee Duitse bands, mee op tournee. Het concert in Deinze kwam na twee concerten in Nederland en voorts omhelsde de Triple Death Threat-tour uitsluitend haltes Duitse in Duitse steden. De drie bands van deze tour stonden vorig jaar samen op het Lusatioan Grimfest in de Duitse stad Cottbus en daar zal deze tournee vast wel bedacht zijn. Op dat festival stond Arroganz hoger op de affiche dan Master, maar voor de tournee in België en Nederland zijn de rollen omgekeerd. Ook opvallend: er stonden bij de bands van deze avond drie keer drie personen op het podium, met ook twee keer van de drie de bassist als vocalist.
Zeit bestaat als band al flink wat jaren. De drummer en de zanger/gitarist van Zeit zitten samen ook nog in de blackmetalband Zwiespalt. Als Zeit brengen ze meestal een mix van black en doom. Vorig jaar brachten ze het album Ohnmacht uit en dit jaar de EP Grollwerfer, bij 357 Records. Op hun EP’s verkennen die van Zeit al eens nieuwe genres. Eerder gingen ze zo naar funeral doom en grindpunk en deze keer herwerkten ze vier van hun oude songs naar een death-metal-versie, waarbij ze hun liefde voor Bolt Thrower en Obituary niet onder stoelen of banken staken. Daarbij passen ze de songtitels wat aan. Boden wordt Bodenfresser, Groll wordt Grollwerfer.
Van die EP krijgen we drie tracks in de Grollwerfer-versie: Grollwerfer, Funkstille en Bodenfresser. Van het album Ohnmacht waren er Strand en Stein en dan nog wat oudere tracks als Rand en Stirn. De lyrics zijn in het Duits en komen onder de vorm van death en black screams. Ondanks dat Zeit teruggrijpt naar verschillende albums en verschillende benaderingen, lijken alle songs in de live-set goed op elkaar. Wat ze gemeen hebben zijn de lange instrumentale/atmosferische stukken (Zeit deed mij in de rustige passages wat denken aan Wiegedood), de vele tempowisselingen en het bij momenten heel creatieve drumwerk. De songopbouw is telkens bijna progressief en deze band haalt een aangenaam hoog niveau. Wel is er bitter weinig interactie met het publiek en de weinige bindteksten in rudimentair Engels brengen weinig teweeg. Deze band hult zich in een soort van uniform met petten en mouwloze hoodies en gebruikt het hele concert enkel rood licht, maar die sfeerzetting valt wat op een koude steen in Deinze. Zeit wordt voor inzet en talent beloond met een enthousiast applaus.
Arroganz is een Duits trio dat death, doom en blackmetal samenbrengt. De bandleden hebben – zoals je wel vaker ziet in blackmetal – enkel een letter als naam in de band. Van de drie (K, T en P) is de zingende bassist K nog het enige originele bandlid. De Duitse band bestaat sinds 2008 en dit jaar brachten ze met Quintessenz hun zesde album uit, bij een klein Duits label. Ze stonden al op Party.San en op In Flammen Open Air. Behalve in Oostenrijk speelt deze band nauwelijks buiten Duitsland.
De drummer is een opvallende verschijning, met zijn twee lange Pipi Langkous-vlechten. Maar toch is het zanger K die op het podium alle aandacht grijpt. Hij werkt zich een eind uit de naad om het publiek in de Elpee mee te krijgen en dat lukt. Na wat arrogant aandringen gaan de vuisten in de lucht en wordt er meegebruld. K wil heel graag ook dat er een moshpit zou ontstaan voor het podium, maar daar hadden ze in Deinze op een woensdagavond nu even geen zin in. Misschien ook omdat Master een net iets ouder metalpubliek op de been brengt. Omdat de achterste rijen in de Elpee voor K wat te tam reageren, maakt K een rondje tot aan de ingang terwijl hij bas blijft spelen en zonder microfoon de teksten brult.
Ook Arroganz bracht een gevarieerde set met heel wat tracks van het nieuwe album zoals The Origin of Fire, Outlaw Reborn, Dungeon Soul, The Devil And My Companion en Scorned Lifeblood, naast ouder werk als Kaos.Kult.Kreation en Pain & Light. Wij werden vooral gecharmeerd door setafsluiter One Death. Arroganz bracht – meer dan Zeit – de Elpee op temperatuur voor Master en werd daarvoor beloond met enthousiaste reacties uit het publiek. Dit is een band die we nog wel eens willen terugzien.
Master heeft na 40 jaar on the road misschien al wat van zijn glans en glorie verloren, maar is nog steeds een bekende naam bij de liefhebbers van oldschool deathmetal. Frontman Paul Speckmann (zang/bas) is al een hele tijd van de Verenigde Staten verhuisd naar Tsjechië en zo bestaat Master uit één Amerikaan (Speckmann) en twee Tsjechen, voor opnames en concerten. Alex zit als gitarist – na Paul – al het langste bij de band. Drummer Peter is nieuw van vorig jaar en kennen we enkel van het nieuwe album.
Master bracht het nieuwe album Saints Dispelled mee voor de fans. Uitgebracht bij het Nederlandse label Hammerheart Records. Dankzij een goede promo leverde dat album heel wat aandacht op en er was dit jaar zowaar zelfs een lange tournee van Master langs Zuid-Amerika. Toch komt Saints Dispelled maar zuinig aan bod op deze tournee langs Duitsland, Nederland en België. Wij hoorden enkel Destruction in June met zekerheid langskomen, maar er was geen setlist op papier en niet enkel nummer werd aangekondigd of herkend door het publiek. Het leek alsof Speckmann ter plaatse de songkeuze en –volgorde aan het verzinnen was en zich daarbij liet inspireren door de reacties uit het publiek. Maar dat kan ook gewoon een indruk zijn. Misschien hebben ze na de lange tournee door Zuid-Amerika en Europa de volgorde goed vast in het kopje zitten.
De fans in de Elpee worden getrakteerd op een handvol songs van Death Strike, die andere band van Speckmann: Mangled Dehumanization, Re-Entry and Destruction en het heerlijke Pay To Die. En van Funeral Bitch, nog een andere band van Speckmann, herkenden we makkelijk de song Funeral Bitch. Daarnaast kregen we bijtend harde versies van Submerged in Sin, Terrorizer, Vindictive Miscreant en Subdue The Politician.
Master vond een trouw en aanhankelijk publiek in de Elpee. Het was niet de eerste passage van de band in Deinze en Kat heeft een zwart/wit-foto van Speckmann aan de muur van haar café. Een aantal fans hadden misschien liever wat meer recent werk gehoord, maar geen enkele Master-fan klaagt als je zo’n set met klassiekers voorgeschoteld krijgt. Speckmann is een kranige zestiger die nog steeds voluit leeft voor zijn muziek en die trots is dat hij één van de pioniers in het genre was. Hij gaat niet meer op tournee voor de erkenning door andere bands, labels of andere instituten, wel voor de liefde van de oldschool-fans. Respect voor Speckmann.