Eigenlijk zou Masters Of Reality vorig jaar op 23 september 2024 in Doonroosje in Nijmegen staan, maar vanwege het afronden van opnames in de studio werd besloten om de tour af te blazen. Een nieuwe tour werd aangekondigd voor het voorjaar van 2025, het jaar dat ook het nieuwe album het levenslicht zou zijn. Gewapend met een gloednieuw album onder de arm reisde de band of naar het podium in Nijmegen en vele muziekliefhebbers waren dan ook enorm nieuwsgierig hoe nu die nieuwe nummers zouden gaan klinken.
De fans van Chriss Goss en de zijnen moesten echter wel even geduld hebben, want allereerst was supportact Pete Skipper aan de beurt om te laten zien wat hij allemaal in huis had. De Engelse singer-songwriter begeleidde zichzelf op gitaar en basgitaar en bezong thema’s zoals de liefde, maar ook wat hoop en uiteraard ook wat woede. Helaas bleek zijn optreden niet de ideale opwarmer die men zich hier vanavond zou wensen. Zijn klagerige zang klonk wat eentonig en ook was zijn gitaarspel niet bijster interessant. Daarnaast vielen er tussen een aantal nummers door wat stiltjes aangezien hij ook zelf zijn gitaar weer omwisselde met zijn basgitaar. Gelukkig gaven de nummers op basgitaar wat meer schwung, maar over het geheel genomen zat een vol Doornroosje eerder te wachten op het hoofdprogramma dan te genieten van zijn klanken. Een aantal bezoekers verkozen ook het café in de foyer in plaats van het kijken naar de verrichtingen van Pete Skipper. Grappen over de achternaam van deze zanger kwamen dan ook regelmatig voorbij.
Fans van Masters Of Reality zijn gewend aan wachten. Zo duurde het 16 jaar voordat er eindelijk een nieuw album kwam. Met The Archer leverde de band een prachtplaat af. Daarnaast moesten fans ook wachten aangezien de show was verzet van september naar april en dan bleek “slechts” 45 minuten moeten wachten tussen voor- en hoofdprogramma nog mee te vallen. Rond de klok van half tien was het dan ook tijd voro de grootmeesters van de Stonerrock. Chris Goss heeft jaren geleden in de studio misschien wel mede aan de wieg gestaan van de Stonerrock zoals wij die nu kennen en ook was het debuutalbum van zijn Masters Of Reality baanbrekend en een nog steeds een inspiratiebron voor velen. In dat opzicht heeft de band de tand des tijds volmpmdog doorstaan, maar het lichamelijk gestel van Chris Goss lijkt wat gebreken te hebben. Sjokkend op het podium baande hij zich naar zijn plek vooraan om vervolgens een masterclass weg te geven. Deze masterclass deed hij echter zonder zijn muzikale vriend Alain Johannes. De Amerikaan besloot al eerder om uit de tour te stappen en zodoende moest Chris Goss op zoek naar vervanging en gelukkig had hij deze snel gevonden, ware het niet dat de band slechts twee keer de kans had om te repeteren. Het publiek kreeg dan ook de vuurdoop van het vernieuwde Masters Of Reality. Zo verliepen dan ook de wisselingen per nummer wat trager, moest men vaker overleggen, maar als dan ook de band eenmaal op stoom kwam was het allemaal om door een ringetje te halen.
De klok mocht terug in de tijd met klassiekers The Blue Garden en Doraldina’s Prophecies en ineens raakte het publiek in trance, werd ineens meegezogen in die woestijn van Palm Desert. De bezoekers in Nijmegen kregen dan ook een masterclass in Stonerrock, waarbij er daarnaast ook psychedelische invloeden te horen waren en zelfs het duistere karakter van onder andere Nick Cave. Dat laatste is overigens niet vreemd, want op het nieuwe album The Archer kwam dit ook al aan bod. Over dat nieuwe album repte Chris Goss geen woord, wel speelde Masters Of Reality een paar nieuwe tracks. Wel vertelde Chris dat het vanavond een mooie avond zou worden en iedereen zich mocht opmaken voor een heerlijk lange show. Er leek dan ook geen vuiltje aan de lucht, de een na andere mooie vertolking kwam voorbij en ook mocht het publiek smullen van de nodige slidegitaar. De set kende dan ook de nodige variatie, dus ook kreeg het optreden af en toe zelfs nog een bluesy karakter naast de eerder genoemde stijlen.
Vooral op de klassiekers werd enorm goed gereageerd, maar door de vertolking van Rabbit One kon dat ook bijna niet anders. Wat een geweldige versie, de track van het Sunrise On The Sufferbus maakte nog steeds veel indruk. Plotsklaps kwam er echter ineens een roadie ten tonele die Chris kwam vertellen dat hij zijn laatste nummer moest gaan instarten. De oorzaak? Voor het publiek geheel onbekend en dat zou ook zo blijven. Had het te maken met het tijdstip? Moest de zaal op tijd dicht zijn? Was er misschien eerder op de dag iets voorgevallen? Was de begintijd van half tien ook niet gewoon veel te laat? Wat een absurde wenteling op deze avond. Een toegift zat er dan nog wel in, met She Got Me (When She Got Her Dress On) kwam er echter een einde aan de zogenaamde lange set, die slechts een uur en een kwartier mocht duren. Enigszins teleurgesteld over de lengte van de show verlieten we dan ook Doornroosje en hopen Masters Of Reality toch nog eens op een ander moment wel een volledige show te zien geven….
Foto met dank aan Cor Schilstra – Rockportaal.nl