Maar liefst 16 jaar na de laatste release, komt Chris Goss & co nu eindelijk met een nieuw album. In 1988 maakte de wereld kennis met deze band middels hun geweldige debuutplaat. Dit debuut van Masters Of Reality was dat jaar het album van het jaar voor mij. Deze plaat is tegenwoordig nog steeds een zeer gewaardeerde klassieker van vele muziekliefhebbers trouwens.
Ook Sunrise On The Sufferbus en vooral Deep In The Hole (destijds jammer genoeg op CD en niet op elpee aangeschaft) worden hier nog vaak gedraaid, al worden sommige nummers dan wel eens geskipt. Na het debuut is tot nu toe denk ik eerlijk gezegd niet een album zonder een paar net iets mindere nummers uitgekomen. Zo kunnen ook op The Archer niet (direct) alle nummers evenveel indruk maken. Ook is het totaalplaatje behoorlijk anders dan vorige releases. De muziek was altijd al een samensmelting van stoner-achtige riffs met vertellende folk, blues en psych elementen, maar vooral die heavy stoner riffs zijn bij The Archer een stuk minder aanwezig.
Toch is er weer heel veel te genieten. Het intense spooky sfeertje (iets doet me zelfs aan Nick Cave denken), die combinatie van instrumenten, met zo’n zingende zaag- achtig geluid in Chicken Little, maken dit wel echt een hoogtepunt van deze nieuwe plaat. Wellicht ook mede door die geweldig getimede en uitgevoerde gitaarsolo; regelrecht kippenvel en een expressie in snarenmarteling, die me aan bijvoorbeeld The Drones kan doen denken. Ook Barstow is zo’n muzikaal juweeltje; rustig opbouwend met intrigerende details in muzikale invullingen (die eerste luisterbeurten ontdek je ieder keer weer meer mooie details) en wederom een geweldige rol van de gitaar. De single Mr Tap n’ Go heeft wel weer echt zo’n klassiek Masters Of Reality (of QOTSA) sfeertje, al is het ook een beetje bevreemdend. Enig experimenteren zijn de mannen nog steeds niet vies van; de zang van Chris Goss blijft altijd heel herkenbaar, maar meer dan ooit, krijg ik zo en dan ook associaties met flarden van bijvoorbeeld Captain Beefheart, Neil Young of Bowie, om zo maar een paar zijstraten te benoemen. Chris Goss is en blijft een enorm boeiend verteller; waarschijnlijk zou ik bijvoorbeeld bij een nummer als Sugar bij veel zangers halverwege afgehaakt zijn, maar hier blijf ik toch luisteren. Dat verhalende aspect van de muziek speelt op deze plaat de hoofdrol, en dat wordt zeer kundig en overtuigend uitgevoerd door zowel de instrumentatie als de zang; ik ben heel benieuwd hoe dit live zal klinken. Morgen, 3 april spelen ze in Doornroosje te Nijmegen.