De opener (en titeltrack) laat een invloed horen die ook op het debuut al hoorbaar was: Scott Weiland en Stone Temple Pilots. Ook in de meeste andere opzichten is er weinig veranderd. Mitchell weet nog steeds catchy (vooral mid-tempo) nummers te schrijven. Feitelijk is het poprock die met een lekkere heavy instrumentatie en productie dicht tegen de hardrock aanhangt. Daarbij draait het natuurlijk om de stem van Mitchell. En terecht, want hij heeft een prima stem waarmee hij van broeierig en sensueel binnen de kortste keren overschakelt naar een classic rock-stem. Daarnaast zet hij regelmatig ook zijn kopstem in en ook die overgangen lijken hem geen moeite te kosten.
Eén ding mis ik ten opzichte van het vorige album: het toetsenwerk. Het is er wel, maar vaak erg ver naar achteren gemixt, waar het op het debuut soms erg prominent was. Op zich is dat ontbreken van toetsen niet zo gek: het grote verschil is dat dit album donkerder is dan zijn voorganger, daar hoort ook een wat ander geluid bij. Een song als Sending Out My Love is in de basis erg simpel, met een steeds herhalende, dalende gitaarriff en Mitchell’s gepijnigde vocalen eroverheen. Vrolijk word je er niet van, maar hij blijft wel hangen. C’mon C’mon vind ik zelf een van de betere tracks. Het is bijna een glamrocktrack en ik meende door het couplet te horen dat het een cover was. Nee dus, Mitchell schrijft simpelweg oorwurmen, dan vergis je je wel eens. Afsluiter Snakes is het hoogtepunt van het album, met een fraaie opbouw die wel aan Walking Papers doet denken. En verdomd, hier eindigt de song met piano. Toch nog toetsen…
Donker en moody, dat kun je dit album wel noemen. Mitchell heeft echter de stem om het ook diepte mee te geven en weet dat bovendien met zijn band te verpakken in intrigerende songs.
Matt Mitchell website