De Amerikaan hangt zijn album op als een reeks gesprekken met mensen die hij tegenkwam in café Queens in Brussel. Een beetje als de mijmeringen die in je opkomen als je inmiddels afscheid hebt genomen en op weg bent naar huis. Dat gaat van herinneringen tot advies en medeleven en tot nog wat meer geflirt dan al in het café gebeurde. Hij schildert die portretten zo treffend dat je die figuren en situaties bijna voor je kan zien. En je voelt ook aan elke song dat café Queens een hele tijd de vaste habitat geweest moet zijn van Watts. Hij was er niet enkel om leuke verhalen te sprokkelen, hij was vaak mee het verhaal aan het schrijven en de eerlijkheid in zijn songs getuigen soms van een pijnlijk openhartige inkijk in zijn ziel. Dat kantje heeft hij gemeen met Guido Belcanto, van wie hij voor dit album zijn Ik Weet Niet Waar Mijn Meisje Is vertaalde. Er staat nog een cover op Queens. Watts vertimmerde eveneens Billie Jean van Michael Jackson. Het ritme zet hij helemaal naar zijn hand, aan de lyrics raakt hij niet. Discussies over het vaderschap zijn vaste koek in dergelijke café als de nacht gevallen is, daardoor past deze track mooi in het rijtje.
Muzikaal gaat het er op Queens aan toe zoals bij Rubens: de meester (Watts dus) schildert de figuur en de anderen (Rombouts, Carlens, …) schilderen de decors en landschappen. Daardoor gaat het op Queens van indierock naar americana-light, folk, classic singer-songwriter, urban-bluegrass en croonerpop. Met zijn fluisterstem doet Watts mij wat denken aan de Cowboy Junkies en SJ Hoffman. Queens is een straf album dat Matt Watts nu maar eens eindelijk op de kaart moet zetten, ook in Nederland.