Maudlin – A Sign of Time

Dit is nou niet bepaald een plaat die makkelijk wegluistert of zich makkelijke laat recenseren. Het is dan ook een album met een sterk progressief karakter waarbij 1 genre niet voldoende is om de sound te beschrijven. Het is een mengelmoes van postmetal, sludge, doom en hardcore.
Het is het tweede album van deze Belgische band en overtreft het vorige album in qua experiment. De sfeer is bevreemdend en duister. Samples, vreemde geluiden en spoken word dragen bij aan dat bijzondere karakter. Gelukkig kennen veel nummers  na een trage opbouw met vreemde introotjes  ook een groovend karakter zodat de gemiddelde rockliefhebber niet helemaal vervreemd hoeft te raken. De zang is vrij clean maar ook erg diepbruin met goed wat effecten er overheen gegooid.
Als je dacht dat Pink Floyd niet progressief voor je was of Type O Negative the mainstream dan is dit je plaat. Schuw je het experiment is dit zeer zeker niet je plaat.