Black Hearse Cadillac start met slavenkoor hymnes en klinkt lekker donker en bijtend (met Turbonegro’s Hank van Hell). Under The Spell (met Ghost’s Tobias Forge onder pseudoniem Mary Goore) heeft een hoog filmisch en country gehalte. All Hope Has Gone is een nummer vol laidback blues (met ex-Iron Maiden’s Blaze Bayley, Exodus/Slayer’s Gary Holt, Venom’s Jeff Mantas Dunn). Witches Don’t Fall in Love is een mooi staaltje Americana (met Ulver’s Kristoffer Rygg). Bijzonder lekker klinkt de bluesrock met een vleugje Motörhead op Losing My Blues (Immortal’s Olve Abbath Eikemo, Frank The Baptist en W.A.S.P. ‘s Chris Holmes). De twangy gitaren van Coldest Day in Hell (met B-Thong’s Ralf Gyllenhammar en W.A.S.P.’s Douglas Blair) kunnen zo in een sleazy stripclub. Year of the Snake (met Morbid Angel’s David Vincent) klinkt als een donker, traag Johnny Cash nummer. Blues & Cocaine (ex-Misfit Michale Graves) heeft precies die ouderwetse blues feel die je op basis van de titel kunt verwachten en had zo op een Sons of Anarchy soundtrack gekund. Veel sfeer en gefluit horen we op Silver Halide Echoes (met Lamb Of God’s Randy Blythe). Goodbye zit vol soul (met Archenemy’s Alissa White-Gluz en muzikale duizendpoot Devin Townsend). Angel of Light, die eerder als als single is uitgekomen is zo dromerig als je zou verwachten van de gastzangeres (Myrkur). Afsluiter is het wat meer uptempo Got Your Tongue (Turbowolf’s Chris Georgiadis)
Indrukwekkend hoe Nergal zoveel talent weer bij elkaar weet te verzamelen. In die zin doet het me een beetje denken aan Dave Grohl’s geweldige Probot. We horen metal artiesten zich uit leven in een muziekstijl die we minder met ze associëren. Prachtig om te horen hoe sterk mensen als Randy Blythe en Allisa White-Gluz clean kunnen zingen waar we ze meestal horen schreeuwen.
Een heerlijk album voor mensen die de donkere sfeer van metal ook zonder de standaard blastbeats of harde gitaren kunnen waarderen.