Daniël had al vroeg in het proces voor ogen dat dit album uiteindelijk op het zwarte goud uitgebracht moest gaan worden. De droom van iedere muzikant deze dagen. Dit voegt wel een extra uitdaging toe, want je hebt dan te maken met een A en een B kant van ieder maximaal 20/22 minuten. En omdat muzikanten van dit kaliber heel erg enthousiast raken in het schrijven van composities zal dit best af en toe wel schrappen en strepen geweest zijn op het tablatuurkladblok. Gedurende de periode van schrijven werden bassist Jurjen Bergsma (Incidense, Silhouette) en zanger Peter Meijer (Incidense) toegevoegd aan het project dat uiteindelijk de naam Meadows kreeg.
Dance with the Corpse Bride is een titel waarbij je eigenlijk een drop-D metalriff zou verwachten. Maar niets is minder waar. Het is een fraai instrumentaal stuk waarbij een samenzang van keys en meerdere gitaarpartijen is te horen. Na zo’n twee minuten is er een krachtig middenstuk wat daarna weer langzaam weg zakt via piano en viool, van de eerste gasten op het album Erik Laan (Silhouette) en Sophie Zaaijer, naar de gitaarcompositie. Toen ik het album voor de eerste maal opzette had ik verder nog niet gelezen hoe de bandformatie was gedurende de opnames. Het is dan ook dat ik mij achteraf pas realiseerde dat de drums niet live waren ingespeeld. Ze klinken dan ook bizar goed in combinatie met de baspartijen van Jurjen. De titeltrack is een echt progmetal nummer waarbij wij voor het eerst de vocalen van Peter Meijer horen. Hij heeft een erg fijne stem om naar te luisteren en het past prima in de gehele sfeer van het nummer. Voor mij is dit de eerste kennismaking met zijn kunnen omdat hij niet zingt op het enige album van Incidense Incarcerated. Ik begrijp de keus van Daniël wel om Peter voor deze functie uit te nodigen. De muziek vraagt niet om alleen maar harde krachtige uithalen maar om een alleskunner. Nostalgia is een ingetogen ballad en een mooi intro naar de instrumentale afsluiter van kant A dat de titel Rebecca heeft meegekregen. Powerture knalt de huiskamer binnen zodra de naald de B-kant van het vinyl raakt en dendert lekker 3,5 minuut door. Good Times bevat een geweldige gitaarsolo van Ruud Jolie (Within Temptation). Het is geen “gekochte solo” waar een nummer omheen is gemaakt. Bands doen dit helaas wel eens om zodoende een bekende naam aan het album te kunnen koppelen. Ruud is tijdens het schrijven daadwerkelijk betrokken geweest bij het gehele nummer. Je zou dan verwachten dat dit een track zou zijn dat op zich zou staan in het geheel, maar dat is zeer zeker niet het geval. De solo is puur geschreven in de sfeer van het gehele album en het is echt geweldig. The Void is een instrumentaal stuk van ruim één minuut, dat de voorzet is van afsluiter the Brave. Voor dit nummer heeft Daniël de telefoon gepakt en +44 getoetst. Niemand minder dan de virtuoos Richard Henshall (Haken) nam op, hoorde Daniël aan en heeft hierna zijn bijdrage aangeleverd. Voor mij persoonlijk is dit nummer het hoogtepunt van het album en een prachtige climax.
Modern Emotions is in mijn ogen een zeer geslaagd debuutalbum. Tijdens de Q&A voorafgaand aan de officiële release is een tipje van de sluier opgelicht en is nu al aangekondigd dat er zeker een opvolger zal komen. Daar kijk ik nu al naar uit want dit album smaakt naar meer en ik kan ook niet wachten tot februari volgend jaar. Vanwege de ondertussen wel bekende redenen kon een release-optreden niet plaats vinden en is om deze reden door geschoven naar begin 2021. Drummer Rob van Nieuwenhuijzen (Silhouette, Insidence, Realisea) en gitarist Jeffrey van Driest(ex- Coppersky) zijn vlak na de opnames toegevoegd aan de band voor de videoclip en om dit live te kunnen doen. Last but not least wil ik een groot compliment geven aan Mad Duke Depraved voor de schitterende coverart. Dit is de kers op de taart!