Mechanimal – Crux

Na Ixotopia brengt Inner Ear Records een nieuwe parel uit die het beste mengt van triphop, EBM en synthwave. Mechanimal is de band rond Giannis Papaioannou, de Griek die in de jaren ’80 new wave maakte als Rehearsed Dreams. Niet zo bekend in onze lage landen, maar als je de prijzen ziet die betaald worden voor hun oud vinyl hebben ze best wel iets betekend. Giannis krijgt voor Mechanimal de vocale hulp van de Amerikaan Freddie Faulkenberry. Die legt meestal een zacht fluwelen tapijt van spoken word en trage, warme zang. Er komen ook wat gast-gitaristen langs en dat is misschien nog de beste zet geweest van Giannis.
 
Ghetto Level is een beetje downbeat-Faithless, met diep-donkere en loungy triphop. Sharon lijkt meer op een 2020-update van Marian van de Sisters Of Mercy. Stolen Flesh, de single op deze Crux, heeft – de vocalen buiten beschouwing gelaten – iets van een albumtrack van de Pet Shop Boys. Faulkenberry klinkt hier als een kruising tussen Lou Reed en Andrew Eldritch, en dat is als een compliment bedoeld. Hij is geen volbloed-zanger, maar weet wel perfect wat werkt  voor hem en wat niet.
 
La Poverina Delle Ossa is de meest experimentele track die gedomineerd wordt door glooiende violen en cello met daarboven de slome spoken word van Faulkenberry. Heel bevreemdend en haunting.
Het ook al spooky Easy Dead begint als EBM (Front 242 of Signal Aout 42) om dan op te schuiven naar een soft industrial, zeg maar David Lynch meets Marilyn Manson. Scavengers ligt wat in dezelfde lijn, met een intro die geleend lijkt van The Prodigy, terwijl de uitwerking wat achterwege blijft. Razor Tube zit ergens tussen de mannelijke versie van Anne Clark en Nitzer Ebb. Vanquish begint met de dezelfde beats en synths als Headhunter van Front 242 maar mist de kracht en woede die de Brusselaars in hun single konden leggen. Het is meteen de meest dansbare track op dit album, toch als je op een EBM-dansvloer staat. Red Mirror begint heel klassiek retro-elektro-postpunk om van daar open te bloeien tot de Belgische new beat van de jaren ’90. Zo komen we bij de belangrijkste conclusie over dit album: Crux van Mechanimal zou perfect een Belgisch album kunnen zijn. Denk aan Enzo Kreft, The Neon Judgement, Praga Khanen Klinik.
 
Net als Ixotopia zou Mechanimal niet misstaan op W-Fest en andere festivals die EBM en synthwave in ere houden. Mechanimal is bovendien meer dan enkel spelen met een retro-synthgeluid. Het duo transformeert de Griekse postpunkerfenis tot een moderne en heel internationale sound.