Het interview met Megan Targett, vocalist van VEXED was de vorige keer één van mijn favorieten van het jaar. We hadden een goede klik, en het was leuk om naast de muziek met haar te praten over de boerderij waar ze woont. Tijdens het interview zijn daar flink wat kleine kuikentjes en lammetjes geboren. Een leuk chaos. Maar de reden dat we elkaar weer spreken is natuurlijk het nieuw album, Negative Energy. Ze weet me nog goed te herinneren van de vorige keer en het wordt weer een fijn, persoonlijk gesprek.
Op het nieuwe album staan weer erg persoonlijke teksten. Is het niet moeilijk je zo kwetsbaar op te stellen en dat alles te delen?
Toen ik het album op aan het nemen was, was dat best moeilijk. Ik geneerde me niet, maar voelde me wel heel kwetsbaar. Dit soort persoonlijke dingen delen is zeker wel een beetje eng. Maar nu het album uit is gekomen en ik alles een beetje heb kunnen verwerken gaat het wel prima. Ik voel me veel zelfverzekerder.
Heb je tijdens het schrijven van de nummers nooit gedacht, “misschien moet ik dit toch maar niet opnemen”?
Jawel, die waren er wel Bijvoorbeeld We Don’t Talk About It en There’s No Place Like Home. En bij It’s Not The End, waar ik wel bedacht wat een gevoelig onderwerp het is. Maar tegelijkertijd wilde ik het heel erg graag schrijven als een manier om wat er gebeurd was te verwerken. Het lijkt er op dat iedereen de nummers wel begrijpt en niemand heeft er persoonlijk een probleem van gemaakt. Dus blijkbaar was het meer in mijn hoofd een probleem dan het in de praktijk was.
It’s Not The End gaat over je opa. Ik weet dat hij heel veel voor je betekende en helaas onlangs is overleden. Heeft dat verder de muziek nog beïnvloed?
Ik denk eigenlijk dat het hele album wel als rouwproces kan worden gezien. Ik wist wel dat, als een naaste overlijdt er van alles geregeld moet worden op het gebied van financiën, onroerend goed et cetera. Maar ik wist niet hoe grimmig die dingen kunnen worden en hoeveel verschillende meningen er bij komen kijken. Dat maakte het rouwproces nog veel erger. Dat heeft voor veel van de teksten gezorgd. Ik hield van die man, hij was als een vader voor me. De nagedachtenis aan hem is zo veel belangrijker dan de waarde van de grond die hij achter liet. Het feit dat die dingen voor sommige mensen belangijker leken te zijn dan de nagedachtenis aan hem maakte me heel kwaad. En dat was de brandstof voor dit album.
In welke zin verschilt het nieuwe album het meeste met het eerste?
Ze zijn op verschillende manieren anders, maar ik denk dat dit album vooral wat volwassener is. Culling Culture was geweldig voor de leeftijd die we waren toen we het schreven. Je kunt merken dat het geschreven was door jonge mensen die hun geluid nog aan het ontwikkelen waren. Op dit album kun je horen dat we onszelf beter begrijpen, dat we zelfverzekerder zijn. We wisten nu precies hoe we wilden klinken en onze instrumenten wilden bespelen.
Hoe komen de nummers eigenlijk tot stand?
Dat verschilt van nummer tot nummer. Soms begint Jay met een riff en probeer ik een hook te schrijven die er bij past. Dan probeert onze gitarist weer een riff te schrijven die bij mijn hook past. Soms komt drummer Willem met een beat waarop we beginnen te jammen en kijken we waar we op uit komen. Maar meestal start het met een vocal hook of een gitaar riff waar we de rest van het nummer omheen schrijven.
Ik weet dat je niet alleen naar metal luistert. Kun je eens vertellen waar je zoals naar luistert en hoe dat je muziek beïnvloed?
Ik luister veel naar garage, pop en rap. Alles wat leunt op een flinke baspartij en een catchy melodie wat raps. Toen we het album schreven luisterden we praktisch niet naar metal zodat we daar niet door beïnvloed konden worden. Momenteel luister ik veel naar vrolijke, kleurrijke muziek. Als ik alleen maar zou luisteren naar de muziek die we schrijven zou ik constant boos en depressief zijn.
Er zijn weer clean vocals te horen op dit album maar wel wat minder.
Ja, ik wilde bewust niet zoveel cleans doen. Ik hou er op zich wel van, maar wilde ze niet teveel gebruiken nu. Ik prefereer vocalisten die vooral screams doen of wat anders, zoals rappen of spoken word. Gewoon clean zingen verveelt me snel. Daarom heb ik dat op dit album niet gedaan, tenzij ik vond dat het echt nodig was. Op Culling Culture zong ik clean waar ik maar kon omdat ik wist dat mensen dat leuk zouden vinden. Hier dus gewoon alleen als ik vond dat het echt wat toevoegde.
Ik hoop altijd dat metal shows en festivals een safe space zijn voor iedereen, maar onlangs moest ik toch op een festival ingrijpen omdat er twee meisjes lastig werden gevallen. Wat is jouw ervaring?
Ik heb, sinds ik metal shows begon te bezoeken verschillende negatieve dingen meegemaakt. Ik ben betast, vooral tijdens het crowdsurfen, en men heeft zelfs getracht kleding van mijn lijf te rukken. Alles wat we kunnen doen is mensen leren zich goed te gedragen en hopen dat ze vrienden om zich heen hebben, die ze er op wijzen als ze iets doen wat niet okay is. Nog steeds doen veel mensen niets als ze zoiets zien gebeuren. Dat is een deel van het probleem. Vrouwen moeten zichzelf kunnen zijn. Maar als iemand aan ze zit, hebben ze wat mij betreft het recht wat terug te doen. Je ziet de laatste tijd ook wel veel bands die er iets van zeggen tijdens het optreden als ze iets zien gebeuren. Dat is wel heel goed. Maar ik denk ook wel dat, wat het genre muziek ook is, waar je ook bent, er altijd mensen zullen zijn die denken het recht te hebben aan een vrouw te zitten. Soms hoor je nog mensen zeggen dat je er om vraagt door hoe je je kleedt. Maar als ik naast een afgrond sta, vraag ik er toch ook niet om om er vanaf te worden geduwd? De enige manier waarop een vrouw ‘er om vraagt’ is als ze dat daadwerkelijk doet. Een vrouw kan naakt rondlopen, maar dan vraagt ze er niet om. Als je iets wil van een vrouw, vraag er om. Dan kun je een ja of nee krijgen.