Mekong Delta – Songs Of A Future Past

Ooit begon Mekong Delta in 1987als zeer geheimzinnig project waarbij de kwaliteit van de muziek voor zich moest spreken en niet de muzikant erachter. De grondlegger Ralf Hubert, die zelfs op het eerste album alleen de productie voor zijn rekening heeft genomen, is de spil waar de band na ettelijke bezettingswisselingen nog altijd om draait. De bezetting op Songs Of A Future Past is voor het grootste gedeelte dezelfde als op de voorganger In A Mirror Darkly uit 2014. Ralf Hubert is verantwoordelijk voor bijna alle composities en teksten en wordt daarbij bijgestaan door zanger Martin LeMar (Tomorrow’s Eve), drummer Alex Landenburg (o.a. Kamelot, Luca Turilli’s Rhapsody, Axxis) en gitarist Peter Lake (Theory In Practice).
Ik moet zeggen dat de complexe songstructuren die Mekong Delta speelt, niet altijd meteen aanspreken. Het heeft echt wel een rijpingstijdje nodig voordat de afzonderlijke composities echt tot wasdom komen. Tenminste, zo ervaar ik het althans.
Het album heeft vier instrumentale tussenpunten. Landscape 1 (Into The Void) heeft een soort scifi-horrorvibe over zich heen hangen.  Die vibe is bij Landscape 2 (Waste Land) helemaal verdwenen. De muziek is meer orkestraal en bombastisch met een enigszins oosters trekje. Landscape 3 (Inharent) is meer heavymetal gestuurd en erg groovy door een repeterende riff die ruimte schept voor wisselende ritmes en sterk en intens gespeeld is. terwijl Landscape 4 (Pleasant Ground) gestoeld is op een onderdeel van de Suite Espanola van Isaac Albéni. Mijn ervaring met klassieke stukken die omgezet worden in een metaljasje toch niet heel erg aanspreken en ook hier biedt Landscape 4 me weinig plezier. En dat is jammer omdat deze compositie juist het album afsluit. Een album dat daar tussendoor barstensvol staat met diverse progressieve metalstructuren.
Mental Entropy is muzikaal heel erg opzwepend en dat komt zeer zeker door het drumwerk van Alex Landenburg. Juist ook in de meer complexe stukken is het geheel overweldigend te noemen. Ik waan me ergens in een plaats waar Deep Purple en Symphony X gekruist zijn. A Colony Of Liar Men is dan weer geheel verrassend anders te noemen. Langzamer en zwaarder gaat de compositie van start, maar al gauw slaan de riffs je stevig om de oren. Daarbij is er veel variatie en volgen tempowisselingen en onregelmatigheden elkaar netjes op. De zang van Martin LeMar is overtuigend, zeker in de stukken waarin hij synchroon met de gitaarmelodie van Peter Lake meeloopt. Deze compositie is meer dan gewoon een stuk muziek; A Colony Of Liar Men ervaar ik meer met een soundtrack van een film zoals bijvoorbeeld een Jesus Christ Superstar is neergezet.
Met Mindeater gaat het gas erop in een heavymetal start. Even wordt het progressieve pad verlaten en zit de vaart er goed in. Bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en gaandeweg sluipen er geregeld wel wat progressieve stukken in de heavy/-thrashmetalbeleving. Het enige minpunt hier vind ik wel de lengte. In het laatste stuk heb ik toch het idee dat alles al wel gespeeld is en treedt er wat verzadiging op. Met The Hollow Men blijft Mekong Delta ongeveer in hetzelfde segment van de metalkant en ook hier is het heerlijk drumwerk dat zeker tot de verbeelding spreekt.
Het laatste deel van het album wordt ingeleid door When All Hope Is Gone waarvoor Martin LeMar verantwoordelijk is voor de teksten. Het is een eruptie van bombast met ingetogen zang en evenals A Colony Of Liar Men heb je hier het idee dat je naar een mini-rockopera zit te luisteren. In bijna tien minuten word je dan ook alle kanten op geslingerd. Van bombast tot minimalistische stukken en van ingetogen zang tot meer opera-achtige taferelen. Ik zou er zo een video van kunnen maken omdat de muziek de beelden in je hoofd meteen voeden. In A Farewell To Eternity blijft het karakter ingetogen en vooral innemend. De akoestisch gitaar begeleidt de zang van Martin in eerste instantie. Later komt er een lichte vorm van percussie bij en wat meerstemmige stukken. Een ballad kun je het niet noemen, maar het is een gevoelige noot in deze complexe Future Past die Mekong Delta hier neerzet. Een album dat duidelijk uit drie afzonderlijke muzikale stukken bestaat die verdeeld worden door de vier Landscapes. Het is voor een ieder zelf welk deel je prefereert. Ik kan me in alle drie de delen vinden, maar zal in bepaalde omstandigheden bewust een keuze gaan maken uit de composities.