Mercelis – White Flemish Trash

Jef Mercelis is niet de meest bekende artiest in de Belgische/Vlaamse rockwereld. Nochtans nam hij een vliegende start door al vroeg de finale te halen van Humo’s Rock Rally, in Vlaanderen nog veel belangrijker dan de Grote Prijs van Nederland. Dat was in 1992 en hij werd in die finale overklast door dEUS, Nemo en The Sideburns (met Joost Zwegers van Novastar). Een bijzonder rijke oogst dus dat jaar, al heeft de top 3 van die editie (Charlie 45, The Beautiful Babies en Orgasmaddix) nooit echt potten gebroken. Het was een wonder dat Mercelis tussen al dat gitaargeweld overeind bleef als singer-songwriter.
Het duurde daarna nog vier jaar voor Mercelis zijn debuutalbum uitbracht, met een band dan wel. Daarop kwamen lovende reacties, maar het was niet meteen wat je een landslide victory kan noemen. Tien jaar later kwam hij met Western Union, een album dat zijn tijd misschien wat vooruit was en daarom ook al geen brokken maakte. Daarna duurt het nog eens 16 jaar vooraleer we nu kunnen luisteren naar White Flemish Trash, opnieuw een rock-album dat moeilijk voor één gat te vangen is. Mercelis houdt op deze nieuwe worp nog steeds van weerbarstige en soms op improvisatie lijkende songstructuren, maar hij verpakt die in heel organisch klinkende ritmes en opbouw. Mercelis heeft zelf genoeg ervaring opgedaan inzake muziek voor theater, dans en film, maar ik vermoed dat producer Nicolas Rombouts daar net zo goed aan toe bijgedragen heeft. Die bracht overigens zijn vriend Matt Watts mee voor wat backing vocals.
Eén track, Lucky, verwijst nog naar de singer-songwriter in Jef Mercelis. Als om te tonen dat hij dat nog altijd in de vingers heeft en dat hij daarmee nog steeds heel wat jonkies en ervaren rotten in de schaduw zet. Low Motion had ook een klassieke voortkabbelende rocksong kunnen zijn, maar daar werden met een brede verfborstel plakken soundscape-noise overheen geschilderd. De andere tracks zijn – in de muziek dan – een mix van Morphine, dEUS (ten tijde van Theme From Turnpike) en The War On Drugs: weidse melodieën, soms grillige ritmes en massa’s, massa’s sfeerzetting die met een magistrale opbouw neergezet wordt. Morphine hoor ik vooral terug in No Future, een track met maar één zin: ‘give to the people what the people don’t need, and make them pay for it’. Die wordt als een mantra en met een zekere autoriteit in de stem herhaald, tot het kippenvel op je armen komt. Headlights had net zo goed op een Morphine-album kunnen staan. Wie nog goede herinneringen heeft aan dEUS moet dan weer eens luisteren naar U-Turn of Extremadure. Cinematografische indierock op z’n best.
Mercelis zet op White Flemish Trash een sound neer die verslavend werkt. Die zachte stem en die warme klanken verleiden je en voor je er erg in hebt, zit je er aan vast.