Meshiaak – Alliance Of Thieves

Ik ben opgegroeid met de New Wave Of British Heavy Metal, de op blues gebaseerde metalvariant dus. De thrash, het Amerikaanse broertje, heeft me nooit zo enorm geïnteresseerd. Natuurlijk, ik kreeg er wel het nodige van mee, maar uiteindelijk kwam ik toch iedere keer weer uit bij de bluesgeörienteerde tak. Dan mag je het toch opmerkelijk noemen dat ik me prima vermaakt heb met Alliance Of Thieves, het debuut van Meshiaak.
Meshiaak wordt omschreven met de aan inflatie onderhevige term supergroep. De bekendste naam is hier die van Jon Dette, die ooit bij Slayer, Anthrax, Testament en Iced Earth op de drumvellen mepte. Gitarist Dean Wells is verder actief in Teramaze. Wells en zanger/gitarist Danny Camilleri (ex-4ARM, onder de naam Danny Tomb) startten de band en haalden Dette en bassist Nick Walker erbij.
Als invloeden noemen ze usual suspects als Megadeth en Metallica en die hoor je zeker terug, bijvoorbeeld in opener “Chronicles Of Death”. Tegelijkertijd noemen ze namen als Slipknot, Tool en Dream Theater en het zijn die invloeden die het meest maken maken dat ik Meshiaak toch echt met plezier zit te beluisteren. Of misschien zou ik moeten zeggen dat het de daaruit volgende afwisseling is die voor het plezier zorgt.
Daar is Dette’s drumwerk zeker debet aan. Waar ik bij andere thrashdrumnmers nog wel eens de indruk krijg dat ze méér bassdrums per definitie beter vinden, weet Dette dat te doseren. De man is een drumbeest. Strak en gevarieerd, met geregeld dubbele bassdrums (“Last Breath Taken” bijvoorbeeld), maar tegelijkertijd heel veel variatie in zijn spel.
Dat geldt tevens voor de andere heren. Ja, hakken en zagen gebeurt hier ook regelmatig, maar het wordt afgewisseld met rustiger passages en andere stijlen. “I Am Among You” kent bijvoorbeeld een middenstuk dat meer progmetal is dan thrash. Het maakt dat hakken-en-zagen-tracks als “Last Breath Taken” en “Maniacle” ook voor mij, geen houder van een lidmaatschapspasje voor de headbangbrigade, te verteren blijven. Sterker nog: bij iedere draaibeurt ging ik Alliance Of Thieves leuker vinden, eigenlijk tot mijn eigen verbazing.
De zang van Camilleri is ook allesbehalve standaard-thrash-bagage. Er is heel wat (cleane) schreeuwzang te horen, maar ook op minder volume is hij overtuigend. Luister eens naar het intro van Death Of An Anthem – een magistraal stemgeluid trekt je de song in. Heerlijk! Ook een song als “It Burns At Both Ends”, toch een stevig voortjakkerend nummer, krijgt met een wat rustiger vocaal tussenstuk wat ademruimte.
De messcherpe productie en de mix door de Deen Jacob Hansen – die onder andere Volbeat en Epica mixte – heeft zeker ook bijgedragen. Geen brij van instrumenten, maar perfect te onderscheiden instrumenten en dientengevolge een moderne, strakke sound.
Thrashliefhebbers zullen zich opperbest vermaken met Alliance Of Thieves, maar ook daarbuiten zullen er genoeg rockers te vinden zijn die Meshiaak kunnen waarderen. En dat had ik echt niet verwacht.

Meshiaak website