Meshuggah – Melkweg (Amsterdam) 18/12/2014

De tour vanavond is getiteld ’25 Years of Musical Deviance’. Meshuggah zette de wereld 25 jaar geleden op zijn kop door hun bizarre mix van jazz, metal, en progressieve muziek naar buiten te brengen. 25 jaar later is er nog niks veranderd; iedereen kijkt toe in bewondering hoe Meshuggah vanavond het podium in vuur en vlam zet.
Wat er eerst het podium op komt lopen is een openbaring. Semantik Punk komt uit Polen en speelt het soort post-metal dat klinkt alsof ieder bandlid een ander nummer speelt. Op het eerste gezicht is het niet duidelijk of ze de geniale muzikanten van de toekomst zijn, zoals Meshuggah, of dat ze gewoon allemaal chronische Tourette’s hebben. Er is een fijne grens tussen de mathcore van bijvoorbeeld Dillinger Escape Plan en gewoon je muzikaal afrukken en vanavond gaat Semantic Punk helaas teveel over de grens. De muziek is bij vlagen briljant en creëert de band een magische groove, voordat de zanger er af en toe twee woorden doorheen schreeuwt en de magie verstoort. Ik ben niet de enige; een blik rond de zaal toont overal verwarde gezichten. De band slaagt er echter wel in om de zaal lekker vol te krijgen voor de rest van de avond. Het ruwe idee is aanwezig, maar er zijn beter songwriters en betere nummers nodig voordat het vorm krijgt.
Car Bomb zijn al zo’n 14 jaar bezig en bestormen het podium dan ook als veteranen. Meteen harder dan Semantic Punk struint Car Bomb over het podium en benut het de volle ruimte. Ze worden onthaald als helden en het gejuich na elk nummer tovert een grote glimlach op het gezicht van de band, die duidelijk geniet van deze situatie, aangezien ze allemaal snel een fotootje schieten van de volle zaal om aan hun moeders te laten zien dat mensen toch wél naar hun muziek luisteren. Al zijn ze soms wat langdradig en raken ze soms het spoor kwijt, is hun mix van death metal, Meshuggah-invloeden en Deftones-geluiden zeer aanstekelijk. De band heeft uiteindelijk veel fans gewonnen vanavond en iedereen is nu klaar en lekker opgewarmd voor de headliners.
Academici hebben zich erover gebogen. Het is na 25 jaar nog steeds niet duidelijk hoe Meshuggah nou functioneert. Er zijn twee mogelijkheden: of de vijf mannen komen samen uit één baarmoeder, of ze komen simpelweg van een andere planeet. Deze band zit zo op één lijn dat het eng wordt; vooral drummer Tomas Haake is een beest die 2 uur lang niet te stoppen is. Meshuggah doet één ding en dat doen ze heel erg goed: het produceren van een hypnotiserende golf van overweldigend geluid dat over je heen stroomt zonder dat je jezelf kan verzetten. Ze zeggen niet veel en het is ook niet nodig; iedereen aanwezig hier vanavond weet waar het om gaat. Klassiekers zoals Future Breed Machine en nieuwere nummers als Do Not Look Down komen allemaal even hard aan; als een trap van een olifant met stalen laarzen. De hele zaal ontploft vanaf het eerste nummer in een geweldige pit en stagedivers stormen naar een barricade waar een enkele beveiliger alles in de gaten houdt. Het geluid is perfect vanavond, een goede mix van de lage basdreunen met de hoge solo’s die eveneens buitenaards klinken. Misschien komen ze toch uit de ruimte. We zullen het waarschijnlijk nooit weten. Naarmate het einde dichterbij komt, begint de vermoeidheid wel een beetje in te zetten en wordt het soms ook een beetje langdradig, maar een goed Meshuggah-concert is als een algebra-examen: lang, moeilijk te begrijpen en ingewikkeld, maar als je erdoorheen komt, voel je je helemaal super en opgelucht.
Setlist:
1. Future Breed Machine
2. obZen
3. The Hurt That Finds You First
4. Do Not Look Down
5. Cadaverous Mastication
6. Greed
7. Gods Of Rapture
8. Neurotica
9. New Millennium Cyanide Christ
10. Stengah
11. Bleed
12. Demiurge
13. Straws Pulled At Random
—
14. Mind’s Mirrors (intro)
15. In Death – Is Life
16. In Death – Is Death