Metal Panel #3 (o.a. KFFR, Take No Prisoners) – Podium Victorie Alkmaar (14/12/2017)

Podium Victorie heeft een ideale nieuwe locatie gekregen op loopafstand van Alkmaar Station. Het duurde niet lang voordat een grote metal act als Anthrax langskwam om de boel op stelten te zetten. Victorie draagt het metalgenre een warm hart toe, vandaar ook dat ze voor de derde maal het Metal Panel hebben georganiseerd.
(Foto’s: Sjoert Bakker)
In het kort: Vier lokale bands treden op voor twee juryleden die advies geven over hun live performance, hun techniek en hun muziek. De jury bestaat uit Daan Nieboer (zanger van 18 Miles en producer/eigenaar bij Cornerstone Audio) en Jesse Peetom (zanger bij onder andere Morvigor). De avond wordt gepresenteerd door Christiaan Kwint, oud metalhead en voormalig wethouder van Heerhugowaard. Het event wordt gehouden in de kleine zaal.

De Zaanse band Mokerslag mag de avond openen. Ze maken Nederlandstalige industrial metal in de stijl van Rammstein maar dan zonder de elektronische invloeden. Frontman Justin moet het optreden helaas zittend in een rolstoel doen vanwege een gebroken been, waardoor er wel een gevoel overheerst dat er iets mist. De bebaarde kale kolos zit in een hoodie op het podium maar geniet wel van het optreden; af en toe zien we een glimp van ‘godverdomme, ik moet meer’. De zanger is goed bij stem en brult lekker laag op z’n Till Lindemanns. De zin chaos verzacht mijn pijn krijgt ineens wel een andere lading. Maar het publiek wordt goed wakker geschud door de kracht van deze band.

Dan is het de beurt aan de juryleden om feedback te geven.
Beiden uiten ze respect voor de zanger die ondanks zijn gebroken been toch op het podium staat…eeh zit. Daarentegen werd die afwezige dynamiek niet opgevangen door de band wat jammer is, vindt Daan. Hij had het mooi gevonden als de band wat meer deed aan het visuele aspect. Daan ziet de band zo optreden op bijvoorbeeld de Zwarte Cross. Een tip van Daan: verander het openingsnummer in Alles maakt Kapot, dan houdt je de aandacht van het publiek meer vast. Het zingen in het Nederlands was een kwestie van gewenning.
Jesse vraagt waar de hamer is en mist de backdrops en sidedrops met de bandnaam. Hij vindt dat de kleding meer op elkaar afgestemd mag worden (de bandleden dragen spijkerbroeken, shirts, overhemden). ‘Normaal treden we op zonder shirts’ zegt de band (en zwaait Justin met een enorme moker waardoor de teutonische metal nog meer kracht krijgt). Goed optreden.
Dan is het de beurt aan KFFR (we zeggen Kaffer) uit Enkhuizen. Ze openen met The Ultimate Pain Experience het titelnummer van hun EP uit 2011. Snelle 80’s trash uit de tijd van Exodus, oude Metallica voordat ze emo werden. Als na de bassolo de zanger krijsend opkomt, is het plaatje compleet. Hier zijn echte metalheads aan het werk. Er wordt geheadbangd, gesoleerd en tussen de nummers door stelt de zanger de band voor en kondigt hij de nummers aan. Overduidelijk is te horen dat de zangkunsten van Testaments Chuck Billy ten tijde van The Legacy een grote invloed zijn geweest. Hoog gekrijs, agressieve vocals, KFFR scheurt lekker door de nummers heen. Witch Doctor heeft een lekkere groovende riff en we horen zelfs een klein snufje power metal. Afsluiter War Machine eindigt met een lekkere Black Sabbath riff.

De jury is enthousiast. Jesse vond de opening erg goed en vond het dubbele bassdrum stuk geweldig. Hij benoemt de afwezige backdrops en sidedrops en vraagt daarna waarom ze er niet nog een gitarist bij doen om tijdens de solo’s de kracht te behouden. De band is het gewend en er zijn meer bands met maar één gitarist en daar heeft band ook weer gelijk in. Daan haakt daarop in met technisch advies en stelt voor om de bas tijdens de solo’s nog iets meer overdreven te laten klinken om het wegvallen van de gitaar op te vullen tijdens de solo’s.
 
Faith Ablaze uit Den Haag is de volgende band die het podium mag betreden. De band maakt melodische death metal zoals Soilwork maar dan meer de death metal kant op. Kevins grunt is diep en alsof het de gemakkelijkste zaak van de wereld is, wisselt hij die af met hoge screams. Dan is er nog de punkachtige zang van bassist Marco die de melodische death sound weer een andere twist geeft. Ze zetten een goede show neer en het speelplezier straalt van de band af. Het laatste nummer heeft een lekker melodieus Iron Maiden stuk dat lekker in je hoofd blijft hangen.

Daan dacht dat de band de snaredrum niet steeds op de derde tel inzette maar achteraf bleek dat wel zo te zijn ‘en dan wordt het al snel achtergrondmuziek.’ Meer afwisseling in het tempo dus. De zieke grunts doen Jesse aan de grunt van Mikael Åkerfeldt van Opeth/Bloodbath denken. De band moet wel iets doen aan het geluid van de bassdrum zodat het geluid meer naar de voorgrond komt. Ook krijgt de band complimenten omdat ze het publiek erbij betrekken (de zaal is maar voor één derde gevuld).
Als laatst treedt de Amsterdamse band Take No Prisoners op. De band maakt zoals ze het zelf noemen melodic/post hardcore. De in Nieuw Zeeland geboren zanger Tevin staat op het podium als een straatschoffie met kapotte jeans, een hoodie met capuchon en een pet op. Zodra de band begint te spelen barst de jongen los in een storm van emoties en trekt hij alle aandacht naar zich toe. Hij loopt en springt wild rond. Naarmate het optreden verdergaat gooit hij zijn pet af, en doet hij zijn hoodie uit. Het optreden vlamt: door de afwisseling tussen punk en hardcore wordt de aandacht constant opgeëist. Je kunt niet anders dan kijken en luisteren naar deze geweldige band.

Zo ook de reactie van de jury, die willen nog een nummer horen. Dan doen ze ook en dat vlamt nog meer.
Dan is het laatste woord aan de jury. Daan zegt dat hij de band al eens benaderd heeft. Hij ziet een band die echt weet waar ze mee bezig zijn. De essentie van de muziek weten ze goed over te brengen waarbij ze zorgen dat de emo/hardcore balans in evenwicht blijft maar niet te aanstellerig wordt. Hele goede band.
Jesse vond het begin wat rommelig, maar dat werd daarna ruimschoots goed gemaakt door de energie en emotie. De soundcheck mag beter (er schoot een kabeltje los) en de zanger wordt gevraagd naar zijn mic-techniek (hij houdt de microfoon op een bepaalde manier vast waarbij er veel meer kans is op feedback).  De zanger zegt dat hij daar al onder andere via meerdere social media kanalen op is aangesproken maar dat hij zo emotioneel wordt tijdens een optreden dat hij dat totaal niet in de gaten heeft. Ook vindt Jesse dat het basgeluid meer mag worden uitgesmeerd over de muziek.
De jury sluit af en zegt dat het advies wat ze geven puur hun mening is. ‘Als je tevreden bent met wat je doet, blijf dat dan vooral zo doen. Doe waar je zelf achter staat. Blijf lekker muziek maken.’
Dan is de avond voorbij. Hoewel de zaal niet vol was, waren de bands enthousiast en hebben ze er weer een paar fans bij. Op naar Metal Panel #4!