De naam Metalite zou je ook kunnen lezen als ‘’metal light’’. De die-hard metalheads die luisteren naar obscure black en death metal zullen dit product uitkotsen als een bedorven maaltijd. Diepe grunts en zware riffs maken plaats voor synthesizers, zang die doet denken aan jaren negentig Eurohouse en een dansbaar ritme. Noem het maar songfestival metal. Ik vergelijk de band in mijn introductie al met Amaranthe. Echter, die band heeft toch wel gemenere riffs en nog wat grunts. De moshpit gaat hier helemaal overboord en wordt vervangen door Sensation White achtige ‘’hands in the air’’ muziek. Dat wil dus zeggen dat je even moet wennen aan het geluid dat gemaakt lijkt te zijn voor de radio.
Toch betrap ik me er op dat een nummers als Peacekeepers met zijn catchy refrein (‘’peacekeepers, keepers of peace”) wel in mijn kop blijft hangen. The Vampire Song, een nummer met een iets meer traditioneel powermetal geluid in de stijl van Battle Beast, laat zeker horen dat frontvrouw Erica Ohlsson kan zingen. De autotune is hier ook wat minder sterk aanwezig. Alone heeft een mooie klassieke gitaarsolo. Running herbergt ook wat aardige riffs als je voorbij de elektronische geluiden kunt luisteren. Het tempo van het nummer past perfect bij de titel. Eigenlijk word ik best vrolijk van deze nummers. En een beetje vrolijkheid kunnen we allemaal wel gebruiken in deze donkere tijden, toch?
Al met al zal deze band wellicht fans van de eerder genoemde Battle Beast en Amaranthe kunnen bekoren. Alsmede liefhebbers van de meer catchy moderne powermetal als Powerwolf, Sabaton en het wel ver superieure Unleash The Archers. Ook metalheads die zijn opgegroeid in de hoogtijdagen van de Eurohouse, zullen het album wellicht op zijn merites kunnen beoordelen. Voor de rest van de metal scene zal dit een nieuwe band zijn om te haten en de liefhebbers te bespotten. Persoonlijk vind ik dit product niet helemaal zonder eigen, kitscherige charme.