Ik twijfelde een tijdje of ik dit album wel moest reviewen. Tenslotte, genoeg andere sites, magazines, kranten, blogs en Facebookers die er over zullen schrijven. Daarnaast is het zo populair om Metallica te bekritiseren na The Black Album dat ik me er ook wat ongemakkelijk bij voel. Voor veel fans zal het luisteren van het nieuwe album toch een beetje zijn als het gaan kijken bij een auto ongeluk. Je weet dat je spijt gaat krijgen van wat je te zien krijgt, maar je nieuwsgierigheid wint het toch. Een nieuw Metallica album is toch wel een gebeurtenis in metal land die zelfs ook de gewone burgers in de goegemeente bezig houdt. Collega’s van mijn day job vroegen me zelfs wat ik van het nieuwe album vind. Voor ook het kassameisje van de Plus het aan me vraagt besloot ik dan toch maar om hem aan te slingeren en maar gelijk mijn mening vast te leggen voor het nageslacht.
Nu moet ik even er bij zeggen dat ik vind dat Metallica ook na The Black Album best wat leuke muziek heeft gemaakt. Ik ben zo’n exemplaar, bijna zeldzamer dan een dodo, Frans Bauer fan met hoog IQ, sour bier waar je geen maagzuur van krijgt of goed hoorbare baspartijen op …And Justice For All, die Load en Reload goed vond. Ik durf mezelf dus best een open luisteraar te noemen.
Titelnummer en opener 72 Seasons begint best lekker, maar de intro wordt zo langdradig dat ik me afvraag of die titel verwijst naar hoe lang die duurt. Shadows Fall klinkt wat directer, en nodigt me zelfs uit tot headbangen tijdens het luisteren achter mijn computer. Screaming Suicide is ook niet onaardig, vooral qua rauwere vocalen. In de zang hoor ik verder wat King Nothing vibes, een nummer dat ik tot mijn favorieten reken. Helaas dat iets te oeverloos shredwerk de urgentie uit het nummer trekt. Bij het horen van de eerste drumpartij op Sleepwalk My Life Away vraag ik me even af of Lars een drumcomputer heeft aangezet. Ik moet zeggen dat dit nummer wel een lekkere swagger heeft. De gitaarsound van You Must Burn! is wel lekker krachtig.
Lux Æterna kreeg zijn eigen Wikipedia-entry. Maakt het dat al meteen een klassieker? Een Lux Æterna is een gregoriaans gezang voor een requiem, een traditionele uitvaartmis. Ironisch dat dit de eerste single was voor een band die volgens veel bands dood is sinds de eerste paar albums. Ook een hel voor de journalisten ook, uitvinden hoe je die Æ uit je keyboard krijgt. Misschien komt het omdat ik hem als single al een paar keer voorbij heb horen komen, maar op zich is dit nummer best catchy.
Tegen de tijd dat we dan via Crown Of Barbed Wire bij Chasing Light zijn aangekomen begint mijn aandacht echt te verslappen tot de geschreeuwde gang-achtige vocalen me wakker maken. De ellenlange solo doet me helaas weer inkakken. Dan volgt If Darkness Had A Son, een mooie titel die helaas op veel figuren kan slaan tegenwoordig. In dit geval slaat het echter op Demon Alcohol. Het stuwende karakter en die krachtig gezongen ‘’temptation!” maakt dit nummer ook niet verkeerd. De tempo wisseling op ca 1:40 van If Darkness Had A Son laat me meer achter met verwarring dan dat hij het nummer spannend houdt. Nee, het daarop volgende Too Far Gone? is geen verwijziging naar hoe ver Metallica van hun originele thrash geluid is afgeweken maar slaat op de verslaving van James Hetfield. Ook hier worden de solo’s weer rondgestrooid als pepernoten maar voegen ze niet altijd veel toe aan de essentie van het nummer. Het stevige drumwerk van Room Of Mirrors mag er best wezen. Sluitstuk Inamorata is met zijn elf minuten echt te lang voor me. De Mastodon vibes zijn niet onaardig maar de compositie is niet spannend genoeg de speelduur te rechtvaardigen.
Zoals velen ben ik wel hongerig naar het meer agressievere thrash werk van weleer na het luisteren van het album. Maar goed, de heren zijn ouder en wijzer geworden. Dat vuur is er een beetje uit en heeft plaats gemaakt voor meer introspectieve teksten en een wat progressievere manier van spelen. De teksten van het album zijn erg persoonlijk en gaan vaak over James Hetfield’s worsteling met alcohol en andere demonen. Daar past deze muziek dan ook wel beter bij dan het mitrailleur werk van de eerste albums. Die kwetsbaarheid die Papa Het op dit album toont, zoals hij onlangs op het podium deed door zijn twijfels daar te delen siert hem. Toch voorheen het toonbeeld van machismo is de band nu niet bang om hun gevoeligere kant te omarmen. Daar ben ik voor.
Al met al geen onaardig album. Na een paar keer luisteren begon het me steeds meer te behagen en ben ik blij dat ik het toch een kans heb gegeven. Belangrijkste kritiek is toch echt dat het soms wat venijn en urgentie mist, maar vooral dat veel nummers simpelweg te uitgesponnen zijn en de solo’s te inwisselbaar.