Anders dan gebruikelijk op zijn soloalbums zijn de songs niet instrumentaal. Deels zingt Landau zelf, deels is het David Frazee, in de jaren negentig al te horen op de platen die Landau maakte met de formatie Burning Water. Verder zijn Terry Landau (bas, broer van, inderdaad) en Alan Hertz (drums) te horen. Toetsenist Larry Golding staat niet prominent op de voorzijde zoals de anderen, maar zijn bijdragen zijn prachtig, zoals op de fraaie bluesballad One Tear Away en afsluiter Speak Now, Make Your Peace.
Het is nergens flashy of soleren om het soleren. En toch zijn ook de solo’s niet misselijk. Het doet wel denken aan de betere Steve Lukather soloplaten: goede songs, variërend van jazz (Freedom) en blues tot pop en rock (Heaven In The Alley) en iedere keer stiekem weer heel erg goed. Een enkele keer, zoals in opener Squirrels, is de vergelijking met Toto niet ver weg.
Er is wel een valkuil bij dit album. Je kunt bij oppervlakkige beluistering makkelijk denken dat het een hap-slik-wegplaatje is en het als ‘wel aardig’ aan de kant schuiven. Neem de moeite om er écht goed naar te luisteren in een setting waarin je de open en warme productie hoort en de songs zullen zich pas écht aan je openbaren. Op dat moment blijkt Rock Bottom een plaat die weliswaar licht verteerbaar is, maar wel een veelheid aan smaken in zich herbergt. Je snapt meteen waarom Landau al decennia zo’n veelgevraagde sessiegitarist is.
Michael Landau website