Bij het grote publiek werden ze bekend door de ballad Diane, niet bepaald kenmerkend voor de rest van het ronkende gitaren repertoire van de Noord-Ieren van Therapy?. In meer dan dertig jaar brachten de mannen geen slecht album uit, maar toegegeven, het ene was net wat lekkerder dan het andere. Met het nieuwe album, Hard Cold Fire lijkt de band wat meer terug te keren naar de catchy stijl van vroeger. We spraken hier over met bassist Michael McKeegan.
“Ja, het heeft wel die klassieke Troublegum feel. We hebben normaal gezien niet een heel strikt plan over waar we met het album naar toe willen. Maar we wilden wel voort borduren op wat we met onze laatste platen, Disquiet en Cleave deden. We wilden ook dat het een positieve sound had. Van de nummers die we hadden gemaakt kozen we specifiek de nummers die daar het beste bij pasten. We begonnen met schrijven rond december 2019 en deden onze eerste repetitie kort daarna, toen nog eentje in februari 2020. In maart begon toen de lockdown. We hadden zo genoeg ideeën om mee te werken gedurende die lockdown. Toen we weer mochten reizen werkten we ze samen verder uit. Ik ben wel blij dat we er aan begonnen voor de lockdown. Op die manier hebben we kunnen voorkomen dat we tekstueel of qua sfeer teveel beïnvloed zouden worden door de lockdown. Nu is het een positief album geworden waardoor mensen die tijd kunnen vergeten.’’
De band heeft een pak kenmerkende riffs, zoals die van Screamager, Going Nowhere en meer. Dit nieuwe album heeft ook weer wat pareltjes. Wat is het geheim van de smid? Michael: “Andy schrijft de meeste nummers. Maar voor Woe op het nieuwe album schreef onze drummer Neil de belangrijkste riff op een keyboard en bracht die naar ons. We vonden dat we daar wel iets mee konden. De riff van Two Wounded Animals heb ik bedacht, ik speelde wat om vingeroefeningen te doen voor de start van een concert en vond dat het goed klonk wat ik speelde. Ik pakte mijn telefoon en nam het op. Ik hou ervan wanneer riffs echt een hook hebben. Ik groeide op met heavy metal, thrash en death metal bands. Bands met goede hooks en riffs als Metallica, Exodus en Testament. Andy komt meer uit de postpunk scene en daar zit ook veel klassiek songschrijverschap in. We proberen het memorabel en catchy te maken. En als het goed voelt om een riff te spelen, is het meestal ook een goede riff.”
MEER DAN DERTIG JAAR
De band is intussen al meer dan 30 jaar bij elkaar. Dat mag best een prestatie genoemd worden. Micheal onthult het geheim. “Je moet gewoon houden van wat je doet. We begonnen deze band niet met het idee om op de kaft van een magazine te staan of een sportauto te kopen. We houden gewoon van muziek, nog steeds. We houden van verschillende soorten muziek en delen die veel met elkaar. Muziek heeft mijn leven zoveel beter gemaakt. Door de vriendschappen en ervaringen die het me gebracht heeft en als creatieve uitlaatklep. Opgroeiende in Noord Ierland in een moeilijke tijd, speelde in de concertzaal politiek geen rol, het ging allemaal om de muziek. Daarnaast moet je open staan voor nieuwe ontwikkelingen en meegaan met de tijd.’’
NATIONALITEITEN
Michael heeft een speciale band met Nederland. Hij is namelijk getrouwd met een Nederlandse. Hij kent ook wat Nederlandse woorden zoals ‘’nee’’ en ‘’een beetje’’ en kan onze lokale lekkernijen als frikadellen, bitterballen, stroopwafels en poffertjes noemen. ‘’Iedereen in Nederland spreekt zo goed engels dat ik een beetje lui kan zijn. Ik heb een paar jaar in België gewoond. Ik ontmoette daar mijn echtgenote, het begon als een vriendschap en groeide uit tot meer. Ze woont nu hier in Noord-Ierland sinds 2004, maar we gaan nog regelmatig op bezoek in Nederland.’’
De vraag komt in me op hoe belangrijk eigenlijk de Ierse nationaliteit is voor de muziek die de band maakt. Michael kan niet ontkennen dat die invloed groot was. “Toen ik opgroeide in Noord-Ierland was er geen grote muziek scene. Het aantal mensen wat hield van de muziek die ik tof vond was klein. Veel van mijn vrienden waren meer into punk en gothic muziek en ik into metal. Als gevolg leende je dan maar welk album er maar beschikbaar was. Dus bijvoorbeeld The Damned, Sisters of Mercy. Als Faith No More of Siouxsie and the Banshees in de buurt speelden ging je gewoon kijken. We konden nog niet zo in hokjes denken. Als ik nu een band in de lijn van Slayer zou willen starten kan ik genoeg mensen online vinden die precies hetzelfde willen. Dat was vroeger wel anders. Daarnaast was in Noord-Ierland iedereen into Guns ‘n’ Roses and U2, dus wij wilden anders klinken. We hielden van Sonic Youth, Public Enemy, Napalm Death en Hüsker Dü. Dus we gooiden al die invloeden samen en het werkte, hoe gek het ook klonk.’’
PROJECTEN
Michael heeft een sideproject, Haunched. Het duurt nog wel even voor we daar nieuw werk van gaan horen, maar er zit beweging in. “We hebben daar onlangs wat opnames voor gedaan. Maar het is geen regulier ding, we zullen even moeten afwachten hoe dat verder gaat. We hebben met Therapy? nog veel projecten en plannen waar we heel druk mee zijn. We hebben nog de nummers die zijn blijven liggen van het vorige album om op te nemen, zijn nieuwe nummers aan het schrijven en touren veel. We hebben eerder wat akoestische optredens gedaan die we in de toekomst wellicht weer gaan doen. Dat is het mooie van zo lang meedraaien, we hebben zestien album waar we van alles mee kunnen nog. ‘’