Michael Romeo – War Of The Worlds part II

Toen Michael in 2018 zijn solo-albun War Of The Worlds part I uitbracht, was het nagenoeg zeker dat part II wel zou volgen. Hoewel de release misschien eerder gepland was, komt het album nu pas uit. En met zijn verwijzing naar het boek van H.G. Wells lijkt het met de oorlog in Oekraïne alsof Michael en H.G. Wells zich als een muzikale Nostradamus manifesteren. De zorg rond de oorlog deelt Michael zeker waarbij hij gekscherend opmerkt dat de aliens rustig achterover leunend kunnen toekijken hoe wij de wereld zelf om zeep helpen.
Voor het nieuwe album heeft Michael tal van instrumenten zelf ter hand genomen, maar laat zich bijstaan door bassist John ‘JD’ DeServio en drummer John Macaluso en wist de Kroatische Dino Jelusick te vinden die in 2003 het Junior Eurovisie Songfestival wist te winnen en sindsdien de ladder der faam met grote treden beklom. Zo werkte hij mee met de Trans-Siberian Orchestra en werd hij in 2017 ingelijfd door Frontiers Records. En met recht want deze 29-jarige zanger heeft een strot om U tegen te zeggen. Warm en krachtig klinkt hij als een kruising tussen David Coverdale en Russel Allen. Dat wordt meteen duidelijk in de single Divide & Conquer dat volgt op Introduction Part II, een instrumentaal intro waarin de klassieke invloeden, de filmmuziek van bijvoorbeeld Hans Zimmer en metalmuziek perfect worden gecombineerd. Divide & Conquer daaropvolgend is heftig en vet. Het gitaarspel van Michael mag gerust opwindend genoemd worden en het geheel zou zomaar op ieder willekeurig Symphony X album terug te vinden kunnen zijn. Die ingeslagen weg zet zich voort in het licht oosters getinte Destroyer, waarin Michael duidelijk maakt dat er geen duivel en God bestaat en dat alles zich bevindt tussen hemel en hel. Het is nog wat zwaarder aangezet en kent wat onregelmatigheden die de luisteraar meenemen op een mooie muzikale reis met een gevarieerd uitzicht. De groove ligt er dik bovenop en ook hier is het gitaarspel in de riffs en de solo heerlijk om door te maken. Qua instrumentarium is duidelijk dat het spel met echte instrumenten zoveel meer impact heeft en Michael schroomt hier niet om diverse snaarinstrumenten onder meer de Saz in te zetten om de compositie nog meer te laten leven. Een compositie met een ziel is het resultaat.

Dino laat zich daarna in Metamorphosis kennen als een zanger waarin het krachtige stemgeluid aangevuld wordt door een warm timbre waarmee het geluid zich richting Whitesnake beweegt op een subtiele manier. Dino overtuigt hier ten zeerste en de kleine onregelmatigheden in het ritme bieden hier ook weer net dat beetje extra.
Net als Introduction part II gebruikt Michael Romeo zo nu invloeden uit de filmmuziek op het album. Mothership is het tweede stuk op het album waar je je in een soundtrack waant. Later komt dit terug in Hunted dat wel meer weg heeft van een complete compositie waarin klassieke elementen het gitaargeluid complementeren. Met Brave New World (outro) lijkt hij zelfs nog een stap verder te gaan met ingehouden koorzang van een soort kozakken met als tegenwicht engelengezang. Klassiek en progrock gaan hier hand in hand.
Met Just Before The Dawn zet Michael Romeo een relatief rustige compositie neer waarin drum, bas en zang in eerste instantie centraal staan. Het is uiterst toegankelijk, heeft een lekkere solo en zou zomaar eens een favoriete compositie kunnen worden waarin een groot publiek bereikt wordt. Dan is Hybrids ineens een stukje complexer in elkaar gezet waarin je wel van een stukje progressieve muziek moet houden. Niet moeilijk voor de liefhebber, maar ook weer niet heel gemakkelijk voor een radioshow.
Hoewel het album tot dusver een heerlijke verrijking is voor menig platenkast zit het venijn ‘m hier zeker lekker in de staart. Maschinenmensch duurt ruimt negen minuten, maar die zijn zo voorbij, want iedere seconde is juist geplaatst en het instrumentale intro is voer voor de gitaarliefhebber. Er ligt in het fundament in de zang een soort van mechanisch karakter terwijl de muzikale omlijsting krachtig en sterk voortbeweegt. Michael Romeo heeft zijn gitaarspel de ruimte gegeven en een meer rustig stuk halverwege laat zien dat Michael wel weet hoe je een compositie moet en mag opbouwen. Heerlijk en dan moet Parasite, dat ergens een link naar Adrenaline Mob heeft, nog beginnen. Het klinkt stoer, is gezegend met een vette groove en drummer John Macaluso mag hier best even nadrukkelijk genoemd worden.
Het album kent nog twee bonustracks in de vorm van het instrumentale Alien DeathRay en het krachtige The Perfect Weapon. Twee composities die mooi in de lijn liggen maar ook zonder deze tracks is War Of The Worlds Part II al een zeer overtuigend en sterk album. Zeker een album dat dit jaar menigmaal mijn huiskamer zal vullen met een sterk geluid.