Michael Romeo – War Of The Worlds Pt.1

Een solo-album van niet minder dan Michael Romeo! Leidend gitarist van symfonische-power metal band Symphony X. Naast dat het zeer lange wachten op een solo-album nu eindelijk beloond wordt, ben ik vooral nieuwsgierig in hoeverre dit geen verkapt nieuw Symphony X-album geworden is.
War Of The Worlds Pt.1, want zo heet het album, is over een periode van 18 maanden opgenomen in Romeo’s eigen privé studio. De titel van het album is ontleend aan het befaamde science fiction verhaal van H.G. Wells. De gitarist nam het album op met zanger Rick Castellano, voormalig klasgenoot en basgitarist John “JD” DeServio (Black Label Society) en drummer John Macaluso (Labyrinth en in 2013 tijdelijk stand-in voor Jason Rullo bij Symphony X).
Naast klassieke symfonische power metal kent het album veel invloeden van filmmuziek van Bernard Herrmann, John Williams en aanverwante componisten. Opener Introduction is daar gelijk een goed voorbeeld van. Maar ook de spijkerharde composities Fear The Unknown en Black staan naast dat zij doen denken aan Dream Theater vol met donkere en bombastische orkestraties. Het orkestrale en dreigende outro van Black vloeit naadloos over in Fucking Robots. Op het moment dat je knallend gitaarwerk en heftige drums verwacht switcht de muziek plots naar digitale elektronische geluidseffecten en een scratchende gitaar, doorspekt met symfonische orkestraties. Je vraagt je even af of er iets aan je stereo-installatie mankeert. Nee, dit is een kijkje in de extravagante muziekwereld van Michael Romeo, waarbij hij het aandurft te experimenteren en buiten gebaande paden te treden.
Het opvolgende Djinn trekt deze lijn door, maar dan in een sfeer van Oriëntaalse metal a la Orphaned Land met uitstekende vocalen van Rick Castellano. Maar ook ritmesectie John DeServio en John Macaluso gaan hier hevig tekeer. Net als Michael Romeo die met een vlammende solo laat horen waarom hij wereldtop is. Daarna is de experimentele koek wel op en gaan we met de weliswaar prachtige maar vrij lange semi-ballad Believe verder op veilige koers. Klassieke symfonische en power metal uit het boekje horen we weer op Differences en Oblivion. De nummers worden gescheiden door (instrumentale) filmmuziek op War Machine. Constellations brengt de luisteraar naast het einde van het album ook in rustiger vaarwater. Het orkestrale toetsenwerk is prachtig, net als het gitaarwerk van Michael Romeo. Daarmee wordt de cd in stijl afgesloten.
War Of The Worlds Pt.1 zal er bij de fans van Symphony X ingaan als de bekende gesneden koek. Maar ook liefhebbers van bombastische orkestrale cinematografische metal kunnen zonder twijfel smullen van deze schijf. Voor mij blijft toch het gevoel hangen dat er meer had ingezeten. Michael Romeo had de grenzen wat meer mogen opzoeken en ook overschrijden zoals op Fucking Robotos en Djinn. Geen gemiste kans, maar wel een gemiste mogelijkheid. Die zal hij op het vervolg van deze cd nog niet gaan benutten. Die plaat is immers al bijna gereed en zal in 2019 het licht zien. Het neemt niet weg dat dit album van hoogstaand niveau is.