Michael Schenker – Boerderij (Zoetermeer) 31/10/2017

Onder de noemer Michael Schenker Fest toert de Duitse gitaarheld momenteel de wereld over. Met de hulp van een aantal oudgedienden uit de MSG (Michael Schenker Group) historie resulteert dat in volle zalen en een avond vol klassiekers en een zelden vertoont enthousiasme.
De Boerderij in Zoetermeer is al wekenlang uitverkocht en dat is niet zonder reden. Schenker heeft door de jaren heen met veel legendarische muzikanten samen gespeeld in MSG en een aantal daarvan staan vanavond op het podium. Wat te denken van voormalig Sensational Alex Harvey Band en Rory Gallagher drummer Ted McKenna. Of zwaargewicht (letterlijk en figuurlijk) Chris Glen die qua verschijning net zo imposant is als zijn machtige basgeluid. Wat een sound heeft die man nog altijd. Glen en McKenna zijn een geweldige ritmesectie. Ook Glen maakte voor zijn MSG periode deel uit van de Sensational Alex Harvey Band. De band wordt gecompleteerd door Steve Mann op gitaar en keyboards. En die kennen we weer van de groep Lionheart.
Toch zal vrijwel iedereen gekomen zijn om Schenker het podium te zien delen met de drie zangers met wie hij een aantal klassieke hardrock albums gemaakt heeft. Gary Barden, Graham Bonnet en Robin McAuley hebben allen een eigen plekje in de MSG geschiedenis waarbij Barden de langste staat van dienst heeft. De vraag vooraf is alleen, kunnen de heren nog een beetje zingen en heeft de grote meester zelf het nog een beetje in de vingers? Het antwoord is ja, al lijkt het optreden in eerste instantie op een grote anti-climax uit te draaien.
Als Schenker onder luid gejuich het podium betreed en het prachtige gitaarstuk Searching for freedom wil inzetten lijkt in eerste instantie zijn gitaar niet goed gestemd te zijn. Na opnieuw stemmen is het probleem echter nog niet verholpen en blijkt even later dat hij gewoon in de verkeerde toonhoogte staat te spelen. Gelukkig kan hij er zelf om lachen (evenals de volle zaal) en begint gewoon opnieuw. Zoiets zou jaren geleden zijn humeur danig hebben beïnvloed maar mentaal zit het tegenwoordig wel goed bij Schenker. Hij staat met zoveel plezier op het podium dat het hem allemaal niks uitmaakt. Dat is wel eens anders geweest. Meteen wordt duidelijk dat hij nog niets aan gevoel en techniek heeft verloren en is het schoonheidsfoutje direct vergeven en vergeten. Zijn spel is bij tijd en wijle adembenemend.
En dan kan het feest der herkenning beginnen. Met het instrumentale Into the arena wordt de toon gezet voor een legendarische avond. De zangers komen in chronologische wijze aan bod. Het eerste deel is dus voor Barden die redelijk goed bij stem is. Het niveau van vroeger haalt hij niet maar hij heeft wel eens minder gezongen. Zijn enorme enthousiasme werkt daarentegen zeer aanstekelijk. Bovendien worden oude krakers als Cry for the nations, Armed and ready en Let sleeping dogs lie massaal meegezongen door het publiek waar hij dankbaar gebruik van maakt. En Barden blijft gewoon de enige juiste zanger voor die oude nummers.
Ook Schenker’s Scorpions verleden komt aan bod middels het instrumentale Coast to coast waarna het de beurt is aan Graham Bonnet. De voormalige Rainbow zanger die met Assault attack misschien wel het beste MSG album ooit gemaakt heeft krijgt in ieder geval het grootste applaus van de avond. De volledige Assault attack line-up staat nu op het podium met Schenker, Bonnet, Glen en McKenna. Van die plaat worden uitstekende uitvoeringen gespeeld van Desert song, het aanstekelijke Dancer (met achtergrondzang van Barden en McAuley) en het titelnummer. Helaas geen Rock you to the ground of Samurai. Maar ja, er moet wat te wensen overblijven nietwaar. Bonnet is eveneens opvallend goed bij stem. Ook dat is wel eens anders geweest. Hij heeft qua songs en zijn manier van zingen toch de moeilijkste nummers maar het is bewonderenswaardig waar hij het na al die jaren nog vandaan weet te halen.
Het instrumentale Captain memo is vervolgens het startsein voor het laatste gedeelte van de show met McAuley. Hij heeft de pech dat de prima albums die hij met MSG gemaakt heeft (MSG werd in die tijd zelfs omgedoopt tot McAuley Schenker Group) toch niet de klasse hebben van het oude werk. Het blijft echter wel een feest der herkenning want met nummers als Save yourself, Bad boys en het prachtige Love is not a game is helemaal niets mis. Sterker nog, Love is not a game is zelfs een van de hoogtepunten deze avond.
Het toetje bestaat dan uit de UFO klassieker Rock bottom met McAuley op zang en Schenker in een bloedvorm. Die gitaarsolo doet je nog altijd naar adem snakken. In de enkele toegift komt iedereen nog een keer aan bod in het onvermijdelijke Doctor doctor. Een passend slot van een legendarisch avondje. Niet alleen vanwege de geweldige muzikanten op het podium maar ook vooral om Schenker de hele avond te zien lachen en te genieten. Hij zoekt veel contact met het publiek en speelt nog altijd magistraal. Het is duidelijk dat Schenker op zijn best is als hij zich omringt met klasbakken als Glen en McKenna en hij zich alleen maar hoeft te bekommeren om zijn eigen spel. Als je op zo’n avond de ene na de andere briljante en herkenbare gitaarsolo voorbij hoort komen dan besef je eigenlijk pas hoezeer we dat tegenwoordig missen. Muzikanten met een eigen geluid die iets tijdloos weten neer te zetten. Het komt zelden meer voor en we moeten daarom blij zijn dat muzikanten als Schenker ons nog steeds kunnen verblijden.