Het heeft uiteindelijk geresulteerd in een sterk album dat soms ernstig teruggrijpt naar de rock uit de vorige eeuw die hele stammen in vervoering kon brengen met de uiterst toegankelijke en aantrekkelijke melodieën. Luister hiervoor maar naar Stay In The Middle Of The Night (met zang van Mark Boals) of Higher Fire. Maar ook I’m Gonna Miss You Tonight is zo’n compositie die je meteen bij je lurven grijpt en niet meer loslaat. De keyboardpartij in het intro neemt je mee terug in de tijd en daarnaast zijn alle beproefde elementen van een goede rocksong aanwezig. Het tempo is goed, muzikaal en tekstueel luistert het lekker weg en daarbij is het allemaal goed en netjes opgebouwd.
Het is echter allemaal niet ouderwets en gedateerd. Het klinkt nog altijd fris en eigentijds en die brug wordt zeker geslagen met Rage waar bassist Arno Baum extra kracht bijzet. Michael Schinkel zelf laat hier horen dat hij zangtechnisch niet een tweederangs zanger is, maar over een mooi en krachtig bereik beschikt. Duidelijk is wel dat hier een stel zeer ervaren muzikanten aan het werk zijn die weten hoe je aanstekelijke rock aan de man/vrouw kunt brengen. Het refrein is heel aansprekend en de solo’s van gitaar en keyboards wisselen elkaar af in een dartelend spel terwijl de ritmesectie als onderstroom stevig door blijft stampen.
In Hard Times For Dreamers bouwt Eternal Flame de spanning aardig op in het intro. In een gestaag tempo volgt de rest. Qua recept ligt Love Returns hier in het verlengde, hoewel het tempo wat meer uptempo is neergezet.
Kleine uitstapjes vind je onder meer terug in Damien. Het is langzamer en zwaarder en kent een andere vibe dan de rest. Het heeft iets donkers en onheilspellends maar biedt je aan de andere kant door het vertrouwde geluid ook wel compassie. Een licht oosters accentje in de muziek laat de compositie nog iets verder uitsteken. In No Way To Hide is het het idee van een ballad dat een soort afwijkt van de rest. De samenzang tussen Michael en Göran geeft het geheel meer diepte en warmte. Het is opgebouwd volgens het boekje en spreekt enorm aan. Fraai stukje kippenvel.
Naar het eind van het album slaat Michael Schinkel in Fallin even de bluesrockzijweg in. Een beetje de stijl die je bij de oude Whitesnake ook kunt vinden. Enerzijds dus een buitenbeentje qua stijl, maar met Fallin krijgt het album ook wel meer variatie en daarmee meer volume in zich. En om het geheel af te maken volgt er aan het eind nog een instrumentale klapper in de vorm van Hungarian Dance #5 waar ik de geest van wijlen Cozy Powell meen te herkennen.
Gravitation is over de hele linie gewoon een heerlijk album met goede rock/heavy metal dat overeenkomsten kent met de muziek van Queensrÿche, Whitesnake en ook met Avantasia. Het is een samensmelting van beproefde elementen en dat maakt Gravitation tot een goed album.