Met zijn nieuwste album gaat Mike Tramp (echte naam Trempeneau) terug naar de beginjaren van zijn muzikale carrière.
In de periode 1983 tot 1991 was Tramp zanger/gitarist van de hair rock band White Lion, hier in Nederland vanwege een bescheiden hitje met Cry For Freeom. En de Golden Earring fans herinneren zich ongetwijfeld de sterke cover versie van Radar Love.
De eerste schreden op het muzikale pad maakte Tramp bij het Deense Mabel waarmee hij in 1978 mee deed aan het Eurovisie Songfestival. De band behaalde de 16e plek met het nummer Boom Boom en Tramp werd op slag een tiener idool.
Met White Lion werd het allemaal wat serieuzer. Na al die jaren heeft Tramp de grote hits van White Lion opnieuw opgenomen. Hij probeert zo dicht mogelijk bij het origineel te blijven, maar zoals hij zelf zegt, hij is geen 26 meer. En eigenlijk is dat meteen wat dit album zo interessant maakt. Muzikaal klinkt het goed, heel goed. Maar ook de stem van Tramp heeft de tand des tijds goed doorstaan.
Nummers als Little Fighter, Broken Heart en Wait klinken bedachtzamer. De vocalen van Tramp zijn minder hoog en schel dan ooit op de originele uitgaves. Het geeft een andere lading aan de nummers, de tekst van Cry For Freedom komt beter binnen. De versie van When The Children Cry is adembenemend mooi door de minimale muzikale begeleiding.
Het is een mooie mix van stevige rock geworden, met een paar ballads. En weer is het genieten, net als jaren geleden bij de albums van White Lion waar blijkbaar toch behoorlijk wat tijdloze nummers op stonden. Dit album haalt een ruim voldoende, er valt bijna een uur lang te genieten zonder dat er een minder nummer tussen zit.