Naast werk als gitarist, engineer, producer en componist voor andere bands als Subway To Sally of in projecten als Moonbound (met Pat Mastelotto en Markus Reuter uit het King Crimson-universum), J.A.M. of een paar jaar geleden het instrumentale Robo Sapiens met drummer Thomas Lang (stOrk, Paul Gilbert, John Wetton) en bassist Fabio Trentini (ook Moonbound en producer van Guano Apes en Stick Men).
Op zijn vorige album Scarred To Perfection sloeg hij voor mijn gevoel net iets teveel door naar de popkant, op Can’t Please Everyone is het gelukkig allemaal weer steviger. Het is riffy hardrock met vaak vrij poppy melodieën. Na het instrumentale intro Unborn komen er meteen twee tracks die dat illustreren, Numb en The Future Is Now. Behoorlijke stevig aangezette riffs en met beide keren heerlijke solo’s. Bij The Future Is Now Tegelijkertijd hebben allebei de tracks couplet-refrein-couplet-vorm met een perfect meebrulbaar refrein. Het is waar, bij The Future heeft hij maar liefst tweederde van Sons Of Apollo op de track: Billy Sheehan, Bumblefoot in één solo én Derek Sherinian, en dan ook nog drummer Dennis Leeflang (Bumblefoot, Lita Ford). Op afsluiter Can’t Let You Go is op fretloze bas Tony Franklin (The Firm, Blue Murder) te horen. Zo her en der hoor je echt het puikje van de sessiemuzikanten. Misschien verwacht je dan dat de solo’s van Polak dan wat moeten tegenvallen, maar dat vergis je je. Luister maar eens naar de wah-wah solo in Numb, dat is gewoon topklasse.
Polak laat met name in de steviger uithalen horen dat hij ook als zanger is gegroeid. Als pure zanger zou hij óók prima aan de bak moeten kunnen komen. Voor iemand die toch in de eerste plaats gitarist is, wil dat wel wat zeggen. Bijkomend voordeel is dat Polak is opgegroeid in de VS en dus geen enkel accent heeft, en dat hoor je nog wel eens anders in de Duitstalige gebieden.
Niet elke track op Can’t Please Everyone is even sterk. Soms blijft het een beetje in het formulematige hangen en is eigenlijk alleen het gitaarwerk bovengemiddeld. Het gitaargeluid heeft op dit album lekker veel laag, waar dat bij de drums juist soms ontbreekt. Dat levert een enkele keer een basdrumgeluid van natte kranten op, zoals in Heroes Die Young. Daar staan dan weer momenten tegenover waar je wèl erg blij van wordt, zoals de fijne brug in Enemy Within.
Al met al is dit geen album zonder zwakke momenten, maar tegelijkertijd is het gitaargeluid iets waar je op het hele album blij van wordt. Waar het door de composities poprock is, zorgt de productie van vooral het gitaargeluid ervoor dat het wel heavy poprock is en blijft. Vooral in de solo’s hoor je hoe goed Polak eigenlijk is en dat is echt genieten. Hij kan op die momenten wedijveren met pakweg Adje van den Berg in goed opgebouwde melodieuze solo’s met flink wat vingervlugheid.
Can’t Please Everyone is een mooie staalkaart van wat Polak in zijn mars heeft. Laat het ook een aansporing zijn om naar wat van zijn andere werk te luisteren, zoals het album Catalyst van Robo Sapiens. Zijn YouTubekanaal is een mooi startpunt.
Milan Polak website