Het feit dat een album wat uit B-kantjes bestaat zo coherent kan overkomen is aan de ene kant een compliment, aan de andere kant de zwakte van de cd. De nummers gaan net wat te naadloos in elkaar over, zijn teveel van hetzelfde om echt te verrassen en daardoor te boeien. Of is er dan toch een reden waarom dit allemaal B-kantjes zijn? Zijn mijn herinneringen aan Millencolin wel terecht. Ik luister nog even wat oude hits zoals het geweldige “Leona” en hoor het bewijs dat deze cd inderdaad gevuld is met het mindere werk van de Zweedse punkers.
Let nog even wel op het hoogtepuntje track 6, een Zweedse versie van hun nummer “Battery Check”. Erg grappig om de heren in hun moedertaal te horen EN een bewijs dat ze muzikaal beter kunnen dan het gros van de nummers op deze cd.
Wat deze cd dan toch een echte aanrader maakt voor de fans is de bijgevoegde DVD, een documentaire over Pennybridge Pioneers, het vierde album van de band.