Mind Driller – InBolution

Mind Driller bracht in 2012 haar eerste album ‘Red Industrial’ uit. Deze werd opgevolgd gevolgd door ‘Zirkus’ in 2015. 
Hoewel beiden albums goed ontvangen werden, leek het echte succes zich aan te dienen met ‘Involution’ in 2019. Maar net als zovelen viel ook deze band, die maar liefst uit 6 leden bestaat, ten prooi aan de Covidcrisis. Om het publiek warm te houden besloot de band de EP ‘InBolution’ uit te brengen.
Het is met recht een zoethoudertje, want van de 9 nummer zijn er uiteindelijk maar 3 nieuw. De EP begint met ‘Prophecy’, een nummer die het crossover genre naar een geheel eigen niveau lijkt te trekken. Het voelt als NuMetal, maar heeft suikerzoete dames zang, gotische elementen, epische trekjes en omdat het kan ook nog wat gruntvocalen. En dat geheel stiekem ook nog wel een catchygeluid. Het volgende nummer ‘Overthrow’ is iets rustiger. En doet me een beetje aan Rammstein denken. Dit niet vanwege de Duitse taal, maar meer door hun algehele sound. Allen dit tezamen met wederom eerder genoemde dames zang, epische wendingen en ook wel emogeluid. Bij het laatste nieuwe nummer ‘Denken’, wordt bij dit alles een onvervalst synthpopgeluid toegevoegd, terwijl het in essentie toch wel mooi diepgaand blijft. Daarna volgen er 3 remixes ‘Calling at the stars’, ‘The Game’ en ‘The Last Drop’. Allen afkomstig van hun laatste album. Waarbij ik persoonlijk ‘Calling the stars’, een absoluut hoogtepunt van deze EP vind. Dit nummer zou absoluut niet misstaan op de dansvloer bij een Gothic feestje, en doet me een beetje denken aan Terminal Choice. 
Na deze remixes wordt het wel oersaai met een instrumentale versie van ‘Prophecy’, ‘Rotten’ en ‘The Last Drop’. Mind Driller is bepaald geen karaoke band, en dit voelt als onnodige opvulling. Het was een stuk interessanter geweest als daarvoor in de plaats een paar remixes op hadden gezet, bijvoorbeeld van een ouder album.
Met ‘InBolution’ heeft Mind Driller een interessant maar wel wat magere EP op de markt gezet. De nieuwe nummers klinken als goed potentieel, het geheel klinkt onbetwistbaar origineel en vanwege de catchy sound zal het makkelijk een groter publiek aantrekken, 
Naar mijn mening kunnen ze het beste gewoon Duits als taal aanhouden, en het niet met Engels vermengen. Ook lijkt het me interessant als ze de vele genres die ze graag willen neerzetten iets meer concreet per nummer houden. Waardoor je een heel album vol diverse nummers hebt, die individueel daardoor iets steviger zullen zijn. Maar misschien is het gebrek aan logica en structuur iets wat lastig is voor mijn ADHD hoofd, en wordt iemand anders ongelooflijk blij van deze potpourri van stijlen.