De cd kwam eind vorig jaar al op de markt. De muziek op Mind:Soul heeft heel wat overeenkomsten met bijvoorbeeld Ayreon, zeker met de laatste cd. Hoewel het niveau van Ayreon niet gehaald wordt zijn de dertien nummers op The Way It Should Be van goede kwaliteit. Het geheel omschrijft een soort metalachtige Freudiaanse Romeo en Juliet waarbij eigenlijk al bij oorsprong blijkt dat het nooit never nooit gaat werken die relatie. Vanaf het openingsnummer is duidelijk waar Mind:Soul voor staat. Stevige progressieve metal/rock met een gevoelige snaar. Hoewel het even wennen is dat zowel de zangpartij van de vrouw alsmede van de man door Tom De Wit wordt vertolkt, valt het binnen de algehele composities niet op. Het gesproken woord (Lorraine Lysen & Rik Mertens) zorgt daar tussendoor wel voor de nodige spanning in het geheel. In Pillow Talk krijgen we de tegenstelling van het zwaardere werk inclusief flinke grunts met daar tegenover de fragiele zang ondersteund door piano. Dit instrument komt terug in Drown Together. Dit nummer lijkt het omslagpunt te zijn in de relatie. De zang is in dit nummer nadrukkelijk aanwezig met op de achtergrond een minimum aan instrumenten om met het nummer Caught (In The Pressure Cooker) de snelheid en spanning flink op te voeren. Ook hier weer het evenwicht in zang dat elkaar enorm versterkt. De spanning lijkt zich nog meer op te bouwen in Sequence #2. Opvallend gegeven volgt in het nummer I Tried To Help waar zowel een reggae-achtige schwung als een deathmetalstuk je eigenlijk weer op het verkeerde been zet. Uiteindelijk belanden we bij One Night Alone dat met ruim twaalf minuten een epische afsluiter in zich heeft.
Nog even komen alle elementen van Mind:Soul samen in één nummer en kun je opnieuw beginnen met luisteren, wat ook aanbevelenswaardig is. Enerzijds omdat het complete werk vrij complex is in het begin en anderzijds omdat je na wat herhaling toch meegezogen wordt in het muzikale verhaal van de band. Mind:Soul is geslaagd in de opzet en zou ik graag in de toekomst terug zien/horen.