Het is alweer het derde album van deze Zwitserse band. Het is een album geworden gebaseerd op feiten en belevenissen uit het eigen leven. Zangeres Nicole Hartmann leidt de luisteraar door de nummers met haar mooie en heldere vocalen. De band weet twaalf nummers in bijna zestig minuten tijd af te leveren. Geen enkel nummer is korter dan vier minuten.
Muzikaal staat de band als een huis, met gitarist Daniel Maurizi, drummer Diego Rapacchietti, bassist Emmi Lichtenhahn en toetsenist Erik Damkohler weet Hartmann zich in goed gezelschap. Er is nergens een moment van verveling tijdens het luisteren, geen eindeloos herhalen van ritme patronen of koortjes. Nee, de band weet goed gecomponeerde nummers in een strakke uitvoering vol gitaar riffs en uitgekiend drumwerk neer te zetten.
The Untold is het eerste nummer, een nummer over de onbekende en onverwachte dingen die je tegen kunt komen als je je dromen wilt verwezenlijken. Toch moet je doorgaan, soms heb je niet alles in eigen hand. What Remains stelt de vraag of je de speelbal wilt zijn of wil je toch echt leven?
Niet alleen muzikaal, maar ook tekstueel is dit een meer dan gemiddeld album. Het is een genot om naar te luisteren. En daarna nog een keer om te merken dat je de eerste keer blijkbaar niet alles gehoord hebt. Zoals de stevige gitaarpartij die het nummer Torture Myself opent, waarna Hartmann met haar vocalen de rust weer terugbrengt in het nummer. En zo valt het ook op dat naar het einde toe, de inbreng van de toetsen iets meer groeit. Het mag duidelijk zijn, dit is een album dat je even moet gaan luisteren.