Muzikaal hebben ze alles flink voor elkaar op Convoy Of Sickness. Het album klinkt heel gevarieerd en toch koken ze deze zwarte symfonische soep enkel met de bekende blackmetal-ingrediënten. Variatie troef dus, maar er wordt niet echt geëxperimenteerd zoals bij bv. The Monolith Deathcult. De band houdt wel absoluut van het theatrale en bij momenten zijn de symfonische accenten wel heel sterk aangezet, wat de sound wat overdadig en bombastisch maakt: zoete violen en episch trompetgeschal met razende blastbeats eronder, heerlijk is dat.
Zonder tekstvel erbij is het niet eenvoudig om de lyrics te ontcijferen uit de ietwat gelijktonige vocalen, maar dat geldt uiteraard voor elke blackmetal-track. Het maffia-thema is verfrissend, hoewel Misanthropia nu ook weer geen verrassende nieuwe inzichten biedt in de psyche van de georganiseerde misdaad. Er worden ook geen namen van nog niet veroordeelde moordenaars onthuld en ook worden geen complottheorieën beargumenteerd als onweerlegbare waarheid. Anderzijds lijkt een album van een metalband daar nu ook niet meteen het meest geschikte mediakanaal voor. Dan kan je nog altijd beter naar een journalist met je verhaal. Zodus is Roze Balletten dus best een prima track, maar weet je na het horen ervan nog niks nieuws over de gelijknamige seksfeesten met Belgische politici en minderjarigen. Maar hun thema is zeker en vast leuker dan nog maar eens rondje langs de goden van het Hoge Noorden, de zonden van de christelijke kerk of het verheerlijken van onmenselijke gruwel.
Convoy Of Sickness is een absolute aanrader voor fans van symfonische blackmetal en misschien wel het beste album tot dusver van Misanthrophia.