De term techno-metal mag hier toch wel gebruikt worden. Bij de eerste tonen zie je gefronste wenkbrauwen, wat is dit? Maar na een paar keer luisteren wordt het album steeds leuker om naar te luisteren, de nummers groeien als het ware. De band bestaat uit zanger Aleksi Martikainen en toetsenist Kimmo Huhtala.
Als de band in 2017 wordt opgericht zijn beide leden nog betrokken bij doom metalband Ordog. Later dat jaar komt Miseria Ultima met het debuut Phosphor en begint de band met optredens in Finland en daarbuiten.
Tien nummers staan er op dit album, en alle tien uitermate dansbaar. De rauwe, agressieve vocalen van Martikainen staan in scherp contrast met het heldere synthesizer geluid dat Huhtala uit zijn instrument tovert. En zo komt het dat er twee op het oog onverenigbare muzieksoorten bij elkaar komen. De muziek zou het goed kunnen doen op house party’s (zijn die er nog?) maar ook in de donkere zalen aan de rand van de muziekpodia.
Laat je verrassen en geef dit album een kans. Het is apart, het is even wennen, maar na een paar nummers komt de muziek binnen.