Toen ik zag dat Misotheist met een nieuwe plaat kwam, werd ik direct enthousiast. For the Glory of Your Redeemer was een van de betere platen van 2021 en ook debuut Misotheism uit 2018 was een voltreffer. Ik was dan ook razend nieuwsgierig of de Noorse eenmansband uit Trondheim de sterke staaltjes black metal van de voorgangers op deze Vessels By Which the Devil Is Made Flesh zou kunnen evenaren.
In typische bandtraditie bestaat ook deze derde langspeler uit ‘slechts’ drie nummers. Toch weet heerschap B. Kråbøl ruim achtendertig minuten muziek uit dit offer te wringen. In deze tijd walst de gitzwarte black metal als een loodzware occulte processie over de luisteraar heen. Misotheism speelt het type black metal dat hypnotiseert, onder je huid gaat zitten en je de duisternis in sleurt met lange uitgesponnen riffs, dissonante akkoordenprogressies en doordachte ritmische hoogstandjes. De keuze voor onorthodoxe maatsoorten en het smaakvolle doeltreffende drumwerk bekrachtigen de hypnotiserende werking van het gitaarwerk.
Tijdens het luisteren van dit werkstuk moest ik meermaals denken aan de meer volgbare stukken van een band als Deathspell Omega. Ook vergelijkingen met bands als Kriegsmaschine, Panzerfaust of Svartidauði zijn snel te trekken qua donkerheid en naargeestigheid. In tegenstelling tot deze bands voelt de muziek van Misotheism echter wat minder furieus en schizofreen. Elke riff en elk thema krijgt ruimschoots de tijd om zich diep in het gehoor van de luisteraar te nestelen. De plaat voelt hierdoor soms bijna als een soundtrack, zij het een voor een bijzonder nare en hopeloze film.
De plaat is opgedeeld in drie nummers. Opener Stigma is een twaalf minuten lange track die de luisteraar in een trance weet te brengen. Onheilspellend, gitzwart en ziek zijn de toverwoorden hier. Het nummer zit bomvol dissonante riffs, vervreemdende interludes slepende melodielijnen. Daarna is het titelnummer aan de beurt. Hier wordt gelijk stevig van leer getrokken; gevaarlijk voelende riffs en verwrongen akkoorden pakken de spotlight. De voornamelijk lage screams klinken proclamerend en zeer krachtig. Rond minuut drie komt een heerlijke zanglijn langs die tegelijkertijd theatraal en occult aandoet. Een mooi en opvallend stukje afwisseling in de verder pikkedonkere sfeer. Met zeseneenhalve minuut is dit de kortste van het drieluik.
Afsluiter Whitewashed Tombs klokt namelijk in op bijna twintig minuten. Hier horen we Misotheist op het meest hypnotiserend. Ondanks het duidelijke stijlverschil doet deze track mij toch regelmatig aan Ulcerate’s Stare Into Death and Be Still denken. Een donkere deken van troosteloosheid hangt over dit meeslepende slotstuk heen. Hier valt ook het smaakvolle drumwerk op. De verschillende muzikale thema’s krijgen hier, dankzij de langere speelduur, nog meer tijd om zich diep in het onderbewuste te nestelen. Je gemoed deint twintig minuten lang mee op duistere golven gemeenheid. Extra knap is dat de muziek ondanks zijn repeterende natuur geen moment verveelt en blijft verrassend door kleine muzikale variaties en uitspattingen.
Vessels By Which the Devil Is Made Flesh maakt de verwachtingen die zijn voorgangers geschept hadden ruimschoots waar. Een bijzonder knappe plaat die de tijd neemt om diep onder de huid te kruipen. De muzikale ideeën vloeien soepel in elkaar over en de melodielijnen hebben genoeg tijd om als een mantra diep in het gemoed te zinken zonder compleet uitgemolken te worden. Het geheel trekt je volledig onder in de duisternis. Troosteloosheid klonk niet vaak zo goed. Een dikke aanrader dus voor degene die zijn black metal het liefst echt gitzwart opgediend krijgt.