Miss May I – Shadows Inside

Het was 2014 toen ik in de Melkweg in het voorprogramma  van Trivium kennis maakte met het vijftal dat Miss May I heet. Hoewel de band me toen wel overtuigde, ben ik ze toch wat uit het oog verloren. Mede door de uitgebreide promotiecampagne van Sharptone Records werd het gevoel van toen weer aangewakkerd bij me en was ik heel benieuwd wat de band me met Shadows Inside zou bieden. 
Toen half april de eerste video van Lost In The Grey openbaar gemaakt was, hoorde ik een volwassen band die strakke metalcore speelt met intens drumwerk van Jerod Boyd en waarin vette en aanstekelijke riifs afgewisseld worden met een aansprekend refrein. Dat is tevens een aardige weergave van het nieuwe album Shadows Inside dat 2 juni op de markt komt.
De metalcore die Miss May I tentoonstelt is niet de doorsnee raggende metalcore die ik het afgelopen jaar heb mogen beluisteren. Miss May I zit meer in de gangbare gemakkelijke metalcore die kracht en melodie mooi afwisselt. Titelnummer Shadows Inside is een sterk begin van het album. Het heeft een opzwepende start, maar is tevens gezegend met een aanstekelijke melodie die versterkt wordt door stevige grunts van Levi Benton. Juist die afwisseling maakt deze compositie zo sterk. De gitaarsolo naar het eind past perfect in het verlengde van het refrein. Andere sterke compositie qua kracht zijn Under Fire en My Sorrow, waarin het uptempo geluid met ergens een hiphopkarakter netjes volgens het boekje wordt uitgevoerd. Minder snel, maar minstens zo powerful is Casualties. Een vette riff druipt er vanaf en biedt een mooi tegenwicht tegenover de melodie die wordt neergezet.
Zoals eerder gezegd is de metalcore van Miss May I van een ander kaliber dan ik gewend ben. Ze kiezen er bijvoorbeeld in Swallow Your Teeth juist voor om traag en zwaar het geheel naar je toe te werpen. Het grote whoooooho-gehalte zorgt voor de nodige aandacht en hoewel het niet megazwaar valt, zorgt het bijzondere stemgeluid van Levi er weer voor dat je op je tellen moet blijven passen, want door te variëren in toonhoogte in één zin blijf je wel geboeid.
Wat vooral bijblijft is het gemak waarmee Miss May I een publiek aanspreekt dat nogal varieert, want het relatief rustige Never Let Me Stay bevat de nodige techno-elementen en de nogal vlakke mantra-achtige zang biedt houvast terwijl de grunts er overheen worden gebruld. Ook met Crawl lijkt het me ondenkbaar dat niet een fiks aantal mensen dit gaat waarderen. Het is vrij gemakkelijke kost, waarin een kleine uitspatting naar de zwaardere kant de kracht toevoegt aan het geheel.
Een ander voorbeeld is Death Knows My Name. Nog zo’n voorbeeld van een compositie waarin Miss May I laat horen dat zij donders goed weten wat goed en lekker in het gehoor ligt, maar waar de band toch trouw blijft aan de grondbeginselen van de metalcore.
Daar ligt de kracht van Miss May I. Metalcore spelen op zo’n manier dat de diehardmetalcorefans uit hun bol gaan, maar ook op een manier waarin de wat mildere fans geraakt worden. De band is gerijpt, en dat zorgt voor evenwichtige sterke composities die goed opgebouwd zijn, maar bevat nog wel die ongerepte energie die de schooljongens van vroeger hoog in het vaandel voeren.
Shadows Inside is daarom een evenwichtig en gevarieerd album waarvan het niet vreemd is dat Sharptone Records er zoveel aandacht aan besteed. Shadows Inside verdient  die aandacht namelijk dubbel en dwars.