Ook op het tweede album gaan melodie, horrorrock/-metal en variatie hand in hand in een evenwichtig, aantrekkelijk en vooral overtuigend album. De eerste single Ballad Of The Headless Horseman opent het album en is de eerste compositie waarmee Harley Vendetta aan kwam zetten bij Alex Nine. Volgens Harley vielen alle stukjes bij deze compositie op zijn plaats en Alex wist meteen dat ook het tweede album een kunststukje zou worden. Met de kamer verduisterd, de kaarsjes aan en het volume op tien zit ik klaar om de Ballad Of The Headless Horseman te ontvangen. Het thema van de horror en het griezelen is duidelijk weel voelbaar en Mister Misery weet net als bij My Ghost het aanstekelijke karakter meteen vorm te geven. Het refrein pakt meteen en tussen de bedrijven door wordt er flink gerifft. Het gitaarspel ondersteunt het gevoel van de compositie en het is het subtiele spel door de melodie heen die diepte brengt in het geheel.
Vanuit het uptempo, ietwat frivole, begin start Buried iets zwaarder van aard. Het is allemaal wat donkerder en langzamer. Tekstueel blijft de band netjes in het thema en muzikaal wordt er niet geschuwd om wat onregelmatigheden te gebruiken. De kracht van Mister Misery zit ook hier in het feit dat ze een derde oog voor melodie lijken te hebben. Ik heb, zeker ook qua zang, het idee dat het geluid wat krachtiger en volwassener klinkt op het tweede album en dat ze ietwat verborgen invloeden meer naar voren hebben gehaald wat het geheel zeker ten goede komt. Zo komen er wat techno-elementen langs en wordt er gebruik gemaakt van een dikke metalriff. De compositie eindigt met slechts wat zang en het einde loopt als vanzelf over in de single Mister Hyde waarbij je je niet kunt onttrekken aan de sfeer van Danny Elfman in het intro. Geleidelijk aan zet Mister Misery, zeker met het opzwepende en stuwende drumwerk van Rizzy, een geluid neer dat steeds aan kracht wint. Alles is hier lekker log en langzaam en de horrormetal wordt nu met hoofdletters geschreven. Qua melodie zet Mister Misery hier ook precies de juiste toon en wisselt dit af met koorzang en grunts, begeleid door strakke riffs. Het viertal schuwt niet om een pas op de plaats te doen en vanuit de rust weer te versnellen en terug te pakken naar het aanstekelijke refrein. De sfeer van Mister Hyde krijgt en vervolg in Burn. Een beetje mainstreammetal opgetuigd met grunts en wat hiphop-elementen zet Mister Misery de ingeslagen lijn voort. Vooral het gescandeerde Burn resoneert lekker mee.
Nog altijd in mijn geblindeerde auditieve spookhuis zorgt The Devil In Me voor een kleine rilling langs mijn ruggengraat. Beelden van marionetten met bloeddoorlopen ogen dansen als een hallucinatie voor me langs en vertragen pas in de coupletten om zich weer groots op te richten in de refreinen. Van nul naar honderd in een fractie van The Devil In Me naar I’ll Never Be Yours. De geest is uit de fles en het tempo zit er goed in. De riff is in de basis sterk aanwezig en bepalend voor de basis van de compositie. Toch een soort liefdesliedje op full speed.
Mister Misery weet toch als geen ander moderne metal in een toegankelijk jasje te stoppen. Under The Moonlight en In Forever zijn eenvoudig te volgen, hebben een aantrekkelijke melodie en zijn zeer toegankelijk. Het is vooral opvallend hoe de composities goed opgebouwd zijn. Verder op het album komt dit ook naar voren in We Don’t Belong en Home. In We Don’t Belong wordt er lekker gespeeld met het tempo en ritmes en zorgen kleine versnellingen voor de vaart in de compositie. De beide composities laten wel iets minder horror zien/horen. Daar tussendoor zet de band een dijk van een compositie neer die luistert naar Clown Prince Of Hell.
De sinistere muziekdoos is ook de aanloop naar Clown Prince Of Hell maar al gauw spuiten de horrorriffs en –ritmes uit alle gaten naar buiten. Enigszins verwant aan Avatar en Ice Nine Kills beweegt het geluid van Mister Misery zich zeker richting de deathmetal in een muziekspektakel waarin chaos, kracht,melodie en wat metalcore-elementen je als een auditieve nachtmerrie dreigen te vermorzelen.
Met Through Hell wordt het vuurwerk nog eens flink ontstoken en komen de alom vertrouwde elementen uit het geluid van Mister Misery terug. Als toetje heeft de band een akoestische/klassieke versie van Ballad Of The Headless Horseman opgenomen. Net als de uitvoering bij Blood Waltz staat de compositie krachtig overeind en is deze orkestrale versie echt een meerwaarde.
Met een debuut als Unalive is het natuurlijk altijd spannend of de band met het tweede album ook kan overtuigen. Bij A Brighter Side Of Death is dat uitstekend gelukt. Heerlijk album en ondertussen kunnen we allemaal niet meer om deze Zweedse auditieve horrormeesters heen.