Het uit noord Nederland afkomstige Model Depose heeft duidelijk goed geluisterd naar Depeche Mode. Nummers als Drawing The Line en #dancelikenooneiswatching hadden bijvoorbeeld zo op een plaat van het grote voorbeeld kunnen staan. Het gaat echter te ver om de hele recensie flauw te doen over de duidelijke link en inspiratie. Damage Control laat horen dat de band meer in haar mars heeft. Bovendien laat de band voldoende kwaliteit horen om er grotendeels mee weg te komen. Ook met dank aan de goede productie. Model Depose kan namelijk net zo makkelijk vergeleken worden met een Britse synthpop band als Hurts. Er zijn duidelijk vergelijkbare invloeden. Zeker als je naar de opbouw van de nummers luistert. Bovendien is het ook een band die soms dichter tegen de Britse indie muziek aanzit dan de oorspronkelijke synthpop. De stem van Roeland van der Velde klinkt aangenaam in het gehoor en kan de wisselingen van hoog naar laag goed aan. Soms klinkt het uiterst glad, zoals op Red Alert, maar juist dan heeft de band vaak een duidelijk haakje waar de luisteraar aan blijft hangen. Bij dit nummer is dit het makkelijk in het hoofd verder zingende refrein. Ballad Blackstar kabbelt lekker voort zoals het hoort om alle ruimte te geven aan Roeland. Het duet met FENN tijdens Cold War is een duidelijk statement over de capaciteit en kwaliteit van de band. Damage Control zit goed in elkaar. Misschien zelfs wel iets te goed waardoor het soms iets te bedacht en glad overkomt. Model Depose lijkt nog steeds op zoek naar een eigen gezicht. De kwaliteit is inmiddels van zo’n hoog niveau dat het de verwachting is dat de band die laatste stap ook gaat maken.
Model Depose