Modern English kent de gemiddelde postpunk-fan vast van hun culthit I Melt With You van begin jaren ’80. Die staat op nogal wat new wave-verzamelaars. Wat minder mensen weten is dat deze Britse band, opgericht in 1977, nooit echt gestopt is en dat die vandaag nog steeds albums uitbrengt en optreedt. Hun nieuwe album heet 1 2 3 4 en is een echt pareltje.
Het nieuwe album is het resultaat van Covid, zoals wel meer albums die de voorbije jaren zijn uitgebracht. Twee van de nog vier originele bandleden van Modern English (Mick Conroy en Robbie Grey) wisselden tijdens de lockdown ideeën uit en daarna werden die uitgewerkt met de rest van de band. Daarna kwam producer Mario McNulty erbij (David Bowie, Lou Reed, Nine Inch Nails, …) en zo ging het naar de release.
Er staan een paar steengoede nummers op dit album. Not My Leader vergelijkt de huidige politieke leiders van de UK en de USA met die van de jaren ’80 (Thatcher en Reagan) en de conclusies van toen gelden ook voor vandaag. Exploding en Genius zijn wat experimenteler en doen mij meteen denken aan Siglo XX.
De ene keer zijn het de gitaren die vrij spel krijgen, dan weer ligt de nadruk op de vocalen, de bas of de synths. Op Plastic duelleren die vier om de aandacht van de luisteraar en die competitie levert een fantastische track op, met een psychedelische ‘computer’-outro.
Andere songs klinken heel klassiek, zoals de retro/80’s poprock van Crazy Lovers. De intro van I Know Your Soul had van een oud, nog te ontdekken nummer van The Cure kunnen zijn en ook de synth-lijn in dat nummer is schatplichtig aan the Cure.
Not Fake en Out To Lunch zijn een stevige en venijnige rockers die met één voet in het verleden en met de andere in het heden staan. Eigenlijk staat er maar één halve misser op 1 2 3 4 en dat is Voices. Veel van de oude postpunkbands die vandaag nog actief zijn, halen die verhouding al lang niet meer. Modern English is de uitzondering.
Wie Modern English graag eens live aan het werk wil zien, moet daarvoor naar Den Haag (25 april) of Amsterdam (26 april).