Het Schotse postrock gezelschap Mogwai bewijst met Every Country’s Song nog steeds tot de voorhoede van het genre te horen. Lang uitgesponnen soundscapes. Minutieus langzaam opgebouwde nummers waarin elk geluid een betekenis heeft. Natuurlijk vooral door heerlijke gitaar erupties, maar ook het kenmerkende orgel/ keyboard geluid ontbreekt niet (zoals op 20 Size en Battered At A Scramble). Het is als high wandelen op een maanlandschap. Een fijne belevenis door het ontbreken van zwaartekracht, maar ook beklemmend door de angst te verdwijnen in de zwarte duisternis. Opvallend voor een band die niet van zang houdt is dat er twee nummers met zang opstaan. Het zweverige 1000 Foot Face en, vooral, Party In The Dark doen denken aan Mercury Rev. Dit is mogelijk te danken aan de teruggekeerde producer Dave Fridmann (Mercury Rev). Daar waar Every’s Country’s Song nog opent in meer ambient soundscape nummers wordt de muziek op het einde meer en meer de typische postrock variant. Heftige gitaar erupties en dwingend drumwerk. Het is bijvoorbeeld lekker headbangen op Old Poisons. Het titelnummer sluit het album in stijl af. Every Country’s Sun bevestigd de plek in de voorhoede. Aan de andere kant is Mogwai niet meer de voorloper, want er zijn inmiddels andere bands die hun neus (door meer experiment) tegen het venster hebben gedrukt.
http://www.mogwai.co.uk/