Het is donderdag 15 februari 2024, en we bevinden ons bij de albumpresentatie van het derde album van het garage-blues-freak-rock duo Money & The Man in Hedon. Een halve afspraak “wanneer er gelegenheid en tijd is” voor een kort interview, kan doorgang vinden. De altijd goedlachse Ymte haalt ons op en we kunnen ons gesprekje in de kleedkamer doen, alwaar Henk ons al staat op te wachten.
Mannen, even in het kort, hoe is het allemaal zover gekomen? Ik heb ergens gelezen dat jullie elkaar eigenlijk eerst niet mochten, maar dat jullie voor straf tezamen in een muziekhok/oefenruimte terecht kwamen; is dit een grap of echt gebeurd?
Henk: Nee dat klopt. We zaten bij elkaar op school, het Deltion College in Zwolle, waar we allebei de muziekopleiding deden. We zochten elkaar in het begin niet echt op, we zijn ook eigenlijk best wel verschillend, we denken over veel dingen verschillend, maar vullen elkaar nu ook heel mooi aan. Ja in het begin was er een soort haat, nee geen haat ….
Ymte: We hadden wel gemeenschappelijke vrienden, maar hadden onderling geen klik met elkaar. We hadden vrede met het bestaansrecht van elkaar, maar daar hield het ook zo’n beetje op.
Henk: Ja, totdat we toevallig met z’n tweeen in de oefenruimte terecht kwamen, en daar behoorlijk aan het beuken sloegen. Toen vonden we elkaar daar opeens, heel wonderlijk eigenlijk.
Ymte: Dat was vanaf de eerste vijf noten zoiets van; Hè, jij? Het voelde goed!
Want jullie hebben een beetje dezelfde muzikale inspiratiebronnen?
Henk: Bij ons veel classic rock in het begin. Bij jou veel Deep Purple en bij mij heel veel Jimi Hendrix, maar we kwamen elkaar echt helemaal tegen bij Queens Of The Stone Age en Arctic Monkeys-achtige dingen. Daarna vonden we ook nog wat modernere invloeden, maar vooral die classic rock, die je dan naar je eigen hand zet. Guns ‘n’ Roses bijvoorbeeld weer niet, maar echt dat groove gebaseerde rocken.
Ymte: Voor mij zijn ook bands als Pearl Jam erg belangrijk geweest; heel intens en hard! Als je dan terug denkt aan die eerste keer; dat kwam er toen ineens uit, dat intens en hard! Dat hadden we qua muziek maken met niemand anders samen meegemaakt, en dan heb je elkaar dus wel gevonden.
De psychedelica-factor komt dus een beetje van Hendrix en Captain Beyond?
Ymte: Nou nee, bij mij in ieder geval eigenlijk meer van Tame Impala, ik heb ook nog even gesnuffeld aan Pink Floyd, maar daar ben ik niet heel diep ingedoken.
Henk: Later kwamen we er achter dat ook min of meer onbewust Grand Funk Railroad, heel erg had bijgedragen dat we elkaar vonden. Dit ligt eigenlijk ook heel dicht bij ons. Daar hebben we ook samen heel veel muziek van geluisterd.
Zijn jullie tevreden met het nieuwe album en zijn jullie ook gegroeid in bepaalde opzichten?
Ymte en Henk: Ja we zijn heel erg tevreden met deze nieuwe plaat!
Ymte: Gegroeid zijn we zeker op het vlak van productie; hoe we een sound kiezen en bepalen wat goed voelt bij een nummer.
Jullie doen alle productie zelf?
Henk: Sinds kort hebben ook hulp van Alwin van der Knijff, iemand die ook in studio werkt als engineer/producer. Met zijn drieën duiken we de studio in. We hebben zelf van tevoren eigenlijk alles al goed voorbereid, alle stukken uitgeschreven, maar hoe het uiteindelijk zal klinken, of iets korter of langer moet, denkt hij over mee. Als je achteraf demo’s hoort, blijken sommige dingen er precies zo uitgekomen te zijn als we van tevoren bedacht hadden, en sommige liedjes zijn iets anders geworden.
Wat zijn jullie favoriete nummers van de nieuwe plaat?
Henk: Vooral de hardere nummers zijn erg leuk om te spelen, Far Beyond bijvoorbeeld; flink hard beuken, dat vind ik wel lekker, ja!
Ymte: All I Ever Wanted, staat er dan bij ook wel op, en She’s So Lovely, is ook, als je dat van jezelf mag zeggen, wel een goede track. Nou moet ik wel zeggen dat Henk het meeste van de nummers heeft geschreven, dus ik kan er ook een beetje als een buitenstaander naar luisteren, niet als een eigen geschreven nummer.
Jullie schrijven ook echt samen, of is er altijd één persoon die de hoofdrol in deze heeft; hoe gaat dat in zijn werk?
Ymte: Dat is door de jaren heen wel een beetje wisselend, maar deze plaat is grotendeels door Henk geschreven. Zelfs qua drum is de input van Henk deze keer erg inspirerend geweest. Drummer-drummers zijn soms ook een beetje te veel met alleen technische dingen bezig. En natuurlijk is Henk de zanger/gitarist, dus ….
Henk: We zijn ook een keer een weekend samen naar een huisje gegaan en hebben daar samen nog met wat ideeën gestoeid. Daar hebben we toch samen wel wat dingen geschreven. Ik vind het ook echt wel lekker om dingen te kunnen kaatsen naar Ymte. Vaak heb ik wel een soort raamwerk, maar dan vind ik het wel lekker als iemand daar een mening over heeft.
Zijn er nummers op het nieuwe album met een verhaal, die je graag er uit wilt pikken, of die misschien wat nadere uitleg behoeven?
Henk: Nou ja, het laatste nummer op de plaat, dat is een akoestisch nummer. Dat heb ik geschreven toen het een tijdje uit was met mijn vriendin. Toen was mijn hart zwaar gebroken. Inmiddels zijn we weer bij elkaar, want dat hoort zo te zijn. In feite zijn we het zelfde; We Are The Same, heet het liedje. Ik had toen net een twaalf snarige gitaar gekocht van een vriend van me, die heb ik toen maar meegenomen naar de oefenruimte. Tijdens het opnemen van de zang, heb ik toen dat nummer geschreven. Het voelde alsof het erbij paste; het is ook allemaal in één dag gemaakt en kwam ook wel uit het hart, ja.
Zijn er nog leuke anekdotes van de opnamedagen?
Henk: We zijn bij het casino geweest. We hebben het in Harderwijk opgenomen. Daar hebben we gelogeerd. We begonnen in onze favoriete kroeg daar, we openden daar een rekening voor 300 euro, een soort plusrekening, zodat we daar zonder verder te moeten afrekenen, onbeperkt konden drinken. We konden blijven slapen in die studio, maar dat pand is een openbaar gebouw, waar ik ook muziekles geef, en dus werden we midden in de nacht wakker gemaakt, omdat ze dachten dat we zwervers waren die stiekem in het pand waren gebleven om daar te slapen. We mochten daar dus toch niet slapen, we werden het pand uitgeknikkerd. Dat was bijna het einde van onze opnamedagen. Gelukkig kon mijn baas toch wat dingen recht strijken zodat we wel de opnames daar konden afmaken. Het slapen hebben we toen maar bij een vriend gedaan. Voor de opnames is het trouwens later toch nog wel eens nachtwerk geworden; gezellig met een paar vrienden, drankje er bij, samen de backingvocals inzingen en zo. Campfire Singing bijvoorbeeld; lekker losjes.
Dan doen jullie dan ook met mensen waar je vaker muziek mee maakt?
Henk: Ja dat doen we dan met vrienden. Er is een stel waarmee we ook wat tribute werk doen; Thin Lizzy vinden we bijvoorbeeld helemaal te gek om te spelen. Daar speel ik dan bas en doe de zang. Dit hebben we onder andere wel op de Zwarte Cross gedaan. Dat zingen en spelen tegelijk (wat compleet langs elkaar heen kan gaan bij Thin Lizzy) heb ik wel heel veel van geleerd, wat ik nu ook bij ons eigen band kan gebruiken. Meestal maken we de teksten ook op de muziek, dus als ik gitaar heb opgenomen, dan verzin ik de tekst. Dan moet je dat zingen en spelen tegelijk ook nog weer echt gaan aanleren bij een nieuw nummer; soms moet er ook weer iets aangepast. Dat geldt voor Ymte trouwens ook; drummen en zingen tegelijk is ook echt een uitdaging.
Over muziek maken met andere mensen; heb ik Ymte niet recentelijk gezien in publiciteitsmateriaal van Grand East en spelen jullie allebei in meerdere bands behalve de Thin Lizzy tribute?
Henk: Ja ik speel wel ook in andere bands, ik val wel eens in, ik heb wel eens bij Bökkers ingevallen, of een invalbeurt voor een bepaalde periode in een band. Sessiemuzikant kun je me denk ik wel noemen. Ik kan ook redelijk leven van de muziek, door lesgeven onder andere op popschool Harderwijk – waar we de plaat hebben opgenomen (Highfive tussen Ymte en Henk) – en sessiewerk, maar het is wel altijd onzeker wat de volgende week weer brengt. Je leeft wel van dag tot dag of week tot week.
Ymte: Rondkomen kan ik niet van de muziek. Ik werk er bij in de klusserij; meubels, standbouw, noem maar op. Werk wat ik losse dagen kan doen en redelijk mee kan verdienen, ha, ha. De muziek van Money & The Man en ook bijvoorbeeld Grand East is eigen muziek en daar verdien je niet zoveel mee. Dat van Grand East is er eigenlijk een beetje bij ingeslopen; ze hadden een tour staan en hadden geen drummer. Toen hebben ze mij gevraagd om die tour in te vallen, kwam Corona, en ben ik er een beetje ingegroeid. Money & The Man is echter wel mijn band die qua agenda dan even voor gaat. Al is het ook een feestje om met die jongens te werken, hoor; vooral live zijn ze helemaal te gek!
De flesjes Nozem (die later die avond nog heel veel gaan zien) komen even tevoorschijn.
Henk: Ja we worden gesponsord door Nozem.
Voor de muzikanten onder ons, die bij het horen van jullie materiaal, benieuwd zijn naar de gebruikte apparatuur – en dan op persoonlijke titel de gear bij So far Away – Welke gitaren, versterkers en effecten?
Henk: Qua Apparatuur gebruiken we Victory versterkers en een splitter om het signaal te dubbelen zodat we kunnen uitsturen naar verschillende versterkers. Voorheen speelde ik ook door een bas versterker met een octaver ervoor. Dus door 2 gitaarversterkers en 1 bas versterker. Dat is ook de So Far Away sound met nog een Octavio fuzz pedaal erbij van Dunlop. Ik speel uitsluitend op Rebelrelic gitaren omdat die gebouwd zijn als een tank!
Videoclips; hoe zit het daar mee? Jullie hebben een paar hele gave gemaakt. Nieuwe clips in de maak?
Henk: Vanavond wordt er gefilmd voor een nieuwe clip. Verder zijn we daar momenteel niet zoveel mee bezig; het kost te veel geld, en dat hebben we niet! In het verleden hebben we bij Money No Time bijvoorbeeld heel veel hulp gehad van mijn broer en vrienden. Die deden heel veel met Airsoft guns, en die hele club heeft van alles om als grote mensen soldaatje te kunnen spelen.
Jullie lijken me toch niet echt jongens met militaristische ideeën; eigenlijk meer hippie-achtig en dat kon ik niet zo goed rijmen met deze specifieke clip.
Henk: Ik houd wel heel erg van actiefilms! (de tijd begint te knijpen; tijd om af te ronden)
De vormgeving van dit albums is weer een bijzonder stukje werk, waar vast een verhaal achter zit.
Ymte: Pieter Brouwer heeft dit gemaakt, een echte Urker. Hij zit op de Artez en heeft echt een te gek pakket samengesteld van het album tot T-shirts. De vorige was gedaan door een huisgenoot van ons indertijd, die deed ook Artez. We plukken ze gewoon steeds van de Artez en dan komt het goed, ha, ha.
Is de vormgeving met honden geïnspireerd op de tattoo van Ymte? (Ymte heeft een tattoo van hemzelf en Henk als honden)
Henk: Ik weet natuurlijk wel van die honden van Ymte, maar toen Ymte op vakantie was, kreeg ik een idee wat niet precies die honden betreft, maar ik zag wel een beeld van twee honden zo voor me. We hebben nog wel even gedacht, moeten het dan de honden van Ymte worden?
Ymte: Dan moet ik eerst weer naar de sportschool …
Henk: Toen zijn het de Nederlandse herdershonden geworden, want die had ik zo’n beetje in mijn beeld gezien. Ik dacht; die moeten het worden. Eerst wist ik niet dat het deze honden waren, maar toen ik deze op straat weer zag, heb ik de eigenaar gevraagd wat voor soort honden het precies waren.
Als laatste vraag: wat zijn de beloftes en wensen voor de toekomst?
Ymte: We wensen meer muziek, maar we beloven niks, ha, ha.
Henk: We beloven een tour en een nieuw album, en wensen muzikale groei.
Ymte: Ook hebben we buitenland wensen; het lijkt ons te gek om met onze muziek de grens over te gaan.
(De telefoon van Ymte gaat; wat een timing, in de laatste vraag. De jongens worden elders verwacht). Tijdens het afscheid nemen kan nog net even de nieuwe plaat voor me gesigneerd worden. Jongens, hartelijk bedankt voor dit fijne gesprekje!