Mountain is het acht nummers tellende vervolg op Dystopia. In de samenstelling van de band is een kleine wijziging, bassist Brummerloh heeft zijn bas ingeruild voor een gitaar en nieuwkomer Jann Worthmann is toegetreden als bassist. Direct al in het openingsnummer valt het op dat het tempo wat hoger ligt dan op het debuutalbum. Ook is de sfeer minder donker, minder onheilspellend. Titelnummer Mountain kent een lekker basritme door het hele nummer heen. Om de drums en de bas cirkelen de gitaarpartijen, dan weer snel, dan weer langzaam. Vultures is wat meer doom metal dan het voorgaande nummer, maar het is duidelijk dat de komst van Worthmann invloed heeft gehad op het schrijven van de nummers. Doom wordt vermengd met classic rock en het geheel wordt melodieuzer. De gitaarpartijen worden her en der lekker uitgesponnen, het album klinkt zoals de band live wil klinken.
Moonshine Medication, een nummer over alcohol en katers, is een lekker up tempo rock nummer, een nummer dat je niet zou verwachten als je uitsluitend het album Dystopia zou kennen. Het is duidelijk de band een kleine koerswijziging in de muzikale uitvoer heeft toegepast. En het pakt goed uit, er zit meer variëteit in de nummers. Het bijna veertig minuten tellende album wordt afgesloten met Blackbird, een nummer met uitsluitend akoestische gitaar, mondharmonica en zang. Een mooi, melancholische en intiem nummer. Tekstueel zitten de nummers goed in elkaar, een mooi voorbeeld is Tide over een persoon die op het strand ligt, en slechts beweegt door toedoen van het water, de wind, het getij.
De band heeft een grote stap voorwaarts gemaakt met dit album. De gitaarpartijen zijn lekker ingespeeld, hier en daar mag een solo wel wat langer duren zelfs. Voorlopig heeft de band zijn visitekaartje afgegeven.