Monster Magnet – A Better Dystopia

Monster Magnet is niet de eerste band die een cover album uitbrengt om de tijd tussen het Oude en Nieuwe Normaal te overbruggen. Met A Better Dystopia laat frontman Dave Wyndorf horen welke bands uit zijn jeugd hem inspireerden. Daar zitten een hoop, voor de gemiddelde rock- en metal liefhebber onbekende pareltjes tussen.
De eerste track, The Diamond Mine zet de toon voor het album. Het bestaat volledig uit een monoloog van Dave Diamond, een Amerikaanse radio DJ die in de jaren 60-70 veel psychedelische rock draaide. Dit album is namelijk een soort tijdmachine die je meevoert naar die tijd.
De covers die daarna volgen dragen onmiskenbaar de typische Monster Magnet stempel. De hele gitaartoon en natuurlijk het typische stemgeluid van Dave Wyndorf, zorgen ervoor dat het geen naadloos nagespeelde, ongeïnspireerde reeks kopieën is van het origineel.
Dat Monster Magnet schatplichtig is geweest aan Hawkwind staat buiten kijf. Het is dan ook geen verrassing dat ze een knappe vertolking neerzetten van hun Born To Go.
Mr. Destroyer zou qua titel maar ook zeker qua sound zomaar een originele Monster Magnet hebben kunnen zijn. De openingsriff, gevolgd door de kreet “Yeah!”… Allemaal vintage Monster Magnet. Het is echter een nummer van Poo-Bah, dat ongetwijfeld een opleving in populariteit zal krijgen na het verschijnen van dit album. Tenslotte deed het Diamond Head ook veel goeds toen Metallica ze coverde.
Morgen’s Welcome To The Void schreeuwde er natuurlijk ook om, om gecoverd te worden. Die titel had Dave Wyndorf tenslotte zelf kunnen verzinnen. Het resultaat klinkt lekker spacey.
Motorcycle (Straight To Hell) van Table Scraps heeft een sound horen die wat minder vaak horen van Monster Magnet. Het klinkt wat meer punk, richting Stooges. Dat maakt het niet het beste nummer van het album, maar wel één van de meest verrassende.
Hard rock classic Learning To Die van Dust geeft een mooie afwisseling met de meer psychedelische songs. De dragende riff is krachtig en catchy.
Ook de andere nummers laten horen dat Dave een fan is van de gecoverde bands maar niet bang is om er zijn eigen draai aan te geven. Respect voor zijn keuzes.
Al met al toch meer dan een tussendoortje.