Monsters of Mariaheide (Mariaheide) 31/01/15

 Dit jaar weer in het vertrouwde laatste weekend van januari is het tijd voor de 22e editie van  Monsters of Mariaheide. Volgens traditie vinden de bezoekers door weer en wind hun weg  tussen de weilanden naar de frambozenhal. Opvallend is toch dat er dit jaar weer geen grote  headlines op het programma staat. Is de nieuwe insteek van de organisatie om een platform  te creëren voor de minder bekende band of zat het er simpelweg wederom niet in. We laten ons  verrassen deze dag.
Inmiddels zijn we aardig gewend aan de met pallets gevulde opstelling en vinden we redelijk snel ons plekje. Nét op tijd voor de laatste nummers van Bail!. Bail! heeft een erg prettig geluid wat muzikaal gezien doet denken aan oude gitaarhelden van weleer. Bluesrock met een vleugje extra gitaren. Er lijkt een onzichtbare scheidingslijn in de zaal te zijn want ondanks dat het voorin leeg is, staat het achterin al behoorlijk vol. Veel bezoekers lijken zich nog rond de bar op te stellen om er langzaam in te komen. Bail! levert daar een duidelijk aandeel in met een flinke dosis gitaarspel en zang die vaag doet denken aan Eddie Vedder van Pearl Jam.
De Red Vultures spelen op het main stage. De band heeft een veelbelovende samenstelling met bandleden uit My favorite scar en Vals Licht (kent u die nog?). Red Vultures zijn vastberaden het te gaan maken in de rockscene van Nederland en timmeren hard aan de weg. Een albumrelease in 013 staat op de planning, de festivalagenda staat vol en ze zijn al op de radio te beluisteren geweest. De mannen laten een stevige rocksound horen, die – ook al-  doet denken aan Pearl Jam. Helaas stond het geluid wat minder goed afgesteld, vooral bij de eerste nummers. De zang klonk dof en de drums waren juist enorm op de voorgrond. Later in het optreden herstelt zich dit en zie ik in het publiek veel goedkeurende hoofdknikken op het ritme van de muziek. De voorspelling is dat Red Vultures een graag geziene gast op festivals gaat worden komend seizoen.
Bij Wolfskop wordt al direct duidelijk dat er een tandje bij wordt gezet. Strakke, stevige gitaar en een heldere zang. Deze ‘nieuwe’ band uit Eindhoven maakt direct indruk en stijgt direct naar de top 3 van grote verrassingen van MOMfest.  Stevige metalnummers en een energieke show maken het een interessant schouwspel  Leuk detail; bekijk ook eens de clip van ‘Man behind the gun’. Om maar een beetje in dezelfde stijl te blijven, nemen we ook snel nog een kijkje bij Wolfspack. Met een deel van de organisatie in de band kunnen ze natuurlijk niet gemist worden. Wolfspack staat in het zeeziekstage; het inmiddels bekende kleine extra zaaltje dat MOMfest sinds drie jaar rijk is. Wat mij verrast bij Wolfspack – ik zag ze nog niet eerder- is het stemgeluid van de zanger wat doet denken aan de jaren-90-punk-stijl. Een leuke verassing binnen een band die lekker en muzikaal loopt.
Snel naar mainstage waar Back to the System is al begonnen. Deze Italiaanse mannen imiteren System of a Down en creëren daarmee een aaneenschakeling van herkenning en nostalgie. De stem van Serj Tarkian, zanger van System of a Down, is niet de gemakkelijkste om te imiteren, toch klinken -vooral de- lage tonen aardig gelijk. Helaas lukt het hem niet om de hogere tonen te pakken. Later hoor ik dat dit bij eerdere optredens wel lukte, dus wellicht is de zanger niet goed bij stem. Muzikaal gezien is het voor de liefhebber een feest der herkenning. Een echte sfeermaker en veel bezoekers zingen uit volle borst mee.  De sfeer wordt daarna volop doorgezet door de mannen van RAW. De een na de andere stevige metalplaat komt voorbij en terwijl de biertjes rijkelijk vloeien komt het publiek flink los. De mannen van RAW zijn allemaal bekenden van de regionale muziekscene en laten op het podium horen dat ze al vele jaren ervaring hebben. Nummers van Slipknot, Korn, Sepultura en Pantera maken het compleet voor de metalliefhebber.
Het is daarna dan ook even wennen om het geluid van Jacco Gardner voorgeschoteld te krijgen. Wat een overgang! Jacco Gardner zorgt voor een psychedelische jaren 60-sound en wordt bestempeld als het talent van het moment in zijn genre. Dit jaar speelde hij al op enkele festivals en tourde door Europa. Muzikaal gezien wordt al snel duidelijk dat we hier te maken hebben met een multitalent en is Jacco Gardner zeker een artiest om de komende tijd in de gaten te houden, maar gezien het tijdstip en de voorafgaande bands is het wel een inkakker eerste klas.
Gelukkig heeft MOMfest op het laatste moment dit jaar een kadootje ingelast: Navarone is bereid gevonden om het gat op te vullen dat Diablo BLVD achter liet op het laatste moment. En dat mag gezien worden als een kadootje want Navarone heeft allang bewezen zijn plek in de Nederlandse muziekscene meer dan waard te zijn. Een album, een festivaltour en diverse radio- en tv-optredens later staan ze op Monsters om flink te rocken. De scherpe gitaarsolo’s en het geweldige bereik van zanger Merijn maakt dat Navarone weer nieuwe fans weet te maken en de al-bekende weer tevreden stelt.
Met op de achtergrond het geluid van Amplifier is het tijd om een hapje te eten, waarbij dit jaar de mogelijkheden zijn uitgebreid met een heuse tostibar, waar gretig gebruik van gemaakt wordt. Gelukkig blijft er altijd genoeg publiek over voor de vette hap. Hoewel er wel koffie te bestellen is bij de tostibar missen we dit jaar wel de schattige kraam met koffie en lekkers die we gewend zijn bij de ingang. Zoals we gewend zijn is er ook altijd genoeg entertainment van de MOM-crew en één ding is zeker; zelfs bij de wc’s hoeft je je niet te vervelen. Veel bezoekers rusten hun vermoeide benen in de loungebanken of aan een van de vele picknicktafeltjes. Zoals elk jaar is het een feest van herkenning vol bekende en tussen de biertjes door wordt er veel bijgekletst.
En dan is het tijd voor de tweede binnenkomer in de top 3 van verrassingen van Monsters of Mariaheide; Gasmac Gilmore. Vorig jaar werden ze al verwacht, maar moesten ze helaas cancellen. Dit jaar zijn de verwachtingen des te hoger. Deze Zwitserse mannen, netjes in gilet en blouse gekleed, hebben een bijzondere mix gecreëerd van verschillende stijlen, uiteenlopend van folk naar metal. Opzwepend, funky en het is onmogelijk om stil te blijven staan of te voorkomen dat je wordt meegesleurd in deze aanstekelijk, vrolijke muziekstijl. Trouwens wel jammer dat soms de soundtrack van het andere podium door de muziek van Gasmac Gilmore heen te horen was.  Maar we hopen Gasmac Gilmore nog vaak terug te zien op de Nederlandse festivals!
De laatste verrassing van de avond komt van Divinity Roxx. Van te voren had ik geen idee wat ik hiervan kon verwachten, maar wat ik dan ook had gedacht; dit had ik niet kunnen voorspellen. Een bijzonder energieke dame die al bassend en rockend de boel aan elkaar rapt.  Strakke baslijnen, opzwepende drums en vooral ook veel gitaar.  Divinity Roxx staat vooral bekend als de bassiste van Beyonce, maar laat tijdens haar optreden zien dat ze zelf niet minder verdiend om in de spotlight te staan. Wat een unieke mix! Erg gaaf!
De afsluiter van de avond wordt verzorgd door Jilted Generation, een coverband van de onovertroffen Prodigy. En onovertroffen blijven ze want Jilted Generation slaagt er helaas niet in om een evenbeeld te laten zien van hun grote voorbeeld. Het geheel komt rommelig over en ze varen eigenlijk vooral op het succes van de bekende nummers van The Prodigy zelf. Op dit tijdstip doen de bezoekers van MOMfest maar twee dingen; of ze dansen alsof hun leven ervanaf hangt of ze druipen langzaam af naar buiten. Een matige afsluiter van een geslaagde, gezellige editie van Monsters of Mariaheide.
Vorig jaar tipten we al de verhouding entreeprijs/kwaliteit aan en wederom blijven daar na de 22e editie nog wat vraagtekens staan. Voor de gevraagde prijs mag je toch wat meer headlines verwachten, die voorheen toch geregeld op MOMfest verschenen. Als de organisatie ervoor kiest een platform te worden voor onbekende bands die de spotlights verdienen is dat natuurlijk alleen maar te prijzen maar zullen ze de entreeprijs toch wat mogen bijstellen. Neemt niet weg dat het weer een verrassende, muzikale maar vooral ouderwets gezellige editie was. Tot volgend jaar!
Met dank aan Jerry Immers voor de foto’s