Centraal staat wel het gitaarspel van Luca zelf. Daarmee doet het me een beetje denken aan iemand als Yngwie Malmsteen die eveneens zijn gitaarspel wist te integreren in aanstekelijke composities. Luister hiervoor bij Moon Reverie naar Forgiveness waarin naast het gitaarspel van Luca zeker ook het toetsenspel van Nicola mooi naar de voorgrond komt. Ze spelen vaak haasje-over op het album. In Far Above is het samenspel namelijk ook heel sterk naar voren gezet in een voor de rest groovende melodie.
De melodie is een tweede belangrijke factor in het geluid van Moon Reverie. De composities zijn zo opgebouwd dat couplet en refrein zich mooi afwisselen en waarin de melodie een belangrijke factor is. Klassieke composities op het album zijn hiervoor I Will Come For You, Eyes en Say Forever. Het is allemaal braaf en leuk en stoelt op de leest van de klassieke hardrock en de AOR, maar ze doen het dan wel goed waarbij je dan weer kan denken aan een band als Europe die eveneens binnen de lijntjes van de rock het muziekpalet netjes wist/weet te kleuren.
Ook de ballads voldoen hieraan. Zowel In My Heart als End Of Times zijn mooi en gevoelig en Luca maakt in deze ballads graag gebruik van een akoestisch cq. Spaans gitaargeluid. Het mag voorspelbaar klinken en lekker zoet, het raakt je wel en juist hier is het zanger Luca Pozzi die de juiste accenten weet te leggen en goed uit de bus komt.
Het is niet geheel verwonderlijk dat een gitaarvirtuoos ook nog eens kiest voor een instrumentaal huzarenstukje. Hier is dat Moon Reverie Suit. Vele gitaartechnieken passeren de revue en in negen minuten weet Luca met zijn Moon Reverie een fraai verhaal te vertellen waarbij herinneringen aan het solowerk van Cozy Powell bij mij naar boven kwamen.
Moon Reverie levert een leuk debuutalbum af met sterke hardrocksongs die netjes binnen de lijntjes zijn geschreven en gespeeld. Is het genoeg voor je? Dat mag je helemaal zelf beslissen. Het is veilig, netjes en aansprekend en voor mij is dat zo aan het begin van 2020 wel goed genoeg.