Moonlight Desires – Just The Hits 1981-1985

Bands die covers in een nieuw jasje steken, zo zijn er wel een paar. Me First & The Gimme Gimmes stoppen willekeurige hits in een punkrockjasje. Nouvelle Vague injecteren muziek uit de eighties met een scheut bossa nova. De Canadese band Moonlight Desires brengt hardrock-versies van hits uit de eerste helft van de jaren ’80 op Just The Hits 1981-1985.
 
Met het hardrock-gehalte valt het nogal mee. Wie de Foo Fighters of Silverchair in gedachten houdt, zit al heel dicht bij het geluid van deze band. Een paar keer is er een intro, een solo of een brugje dat meer naar grunge of metal leunt, maar doorgaans blijven alle nummers braaf binnen de grenzen van de hardrock. Ze brengen covers waarbij ze vooral de synths, alomtegenwoordig in dat tijdvak, vervangen door gitaren. Hier en daar wordt wat gesleuteld aan de muziek zelf of wordt het tempo wat opgedreven, maar aan de zanglijnen wordt weinig veranderd. Dat levert bonuspunten op voor de herkenbaarheid en daar draait dit verhaal uiteindelijk toch om.
 
Het album begint met een voor Nederland en België onbekend nummer: A Criminal Mind van de Canadees Gowan, die met een andere hit de inspiratie vormde voor de bewust cheesy bandnaam Moonlight Desires. Het tweede nummer, Sunglasses At Night, is ook al weinig bekend, of het moet zijn dat je je de cover van Tiga (uit 2000) herinnert. Daarna komen er gelukkig wel hits die we ook in Nederland kunnen meezingen: Out Of Touch van Hal & Oates, Hungry Like The Wolf van Duran Duran, Young Turks van Rod Stewart, Bette Davis Eyes van Kim Carnes, …
 
De tweede helft van het album is een stuk minder herkenbaar. Als je een nummer van de weinig bekende Britse band Naked Eyes neemt, verwacht je eerder Always Something There To Remind Me. Hetzelfde verhaal bij Level 42: er zijn interessantere hits van die band dan Something About You. Steve Winwood’s Valerie zal bij slechts weinig Nederlanders nog een belletje doen rinkelen.
 
De laatste cover maakt dan weer veel goed: The Power Of Love van Frankie Goes To Hollywood is door Moonlight Desires veel beter en dieper uitgewerkt dan de andere nummers op dit album, met nieuwe arrangementen en er wordt een paar keer licht afgeweken van de oorspronkelijke zanglijnen. Ook bij Holding Back The Years van Simply Red, dat een beetje een Fear Fractory-jasje en een heel nieuw ritme aangemeten krijgt, was het al smullen. Met gitarist Marco Bressette van Threat Signal in de rangen zou je deze aanpak meer verwachten dan de brave en herkenbare invulling op het merendeel van de nummers.
 
Dit album is bedoeld als amusement en daar slaagt het ook moeiteloos in. Maar dan moet je wel nog alle gecoverde nummers kennen en dat beperkt de doelgroep toch al aanzienlijk, ongeveer tot iedereen die minstens 40 jaar oud is. Ken of herken je de gecoverde nummers niet, dan is dit een degelijk, maar niet eens uitzonderlijk hardrockalbum. De band legt er daarvoor te weinig van zichzelf in en ze blijven te dicht bij het origineel. Een eigen splijtende gitaarsolo of een rollende drumintro hadden hier wonderen kunnen doen. Dat ze bij een klein label zitten, zorgt er vast ook voor dat ze niet zomaar om het even welk nummer kunnen coveren. Fans van de band mochten tips geven voor dit album, maar U2, the Cure en Kiss zijn niet terug te vinden. Dat kan nog op een volgend album misschien.
 
Als je eens een vriend(in) ouder dan 40 aangenaam wil verrassen of plannen hebt voor een muziekquiz, zit je juist bij Moonlight Desires. Of je haalt dit leuke album in huis als guilty pleasure, om lekker mee te brullen in de wagen. Laat het vervolg (1986-1990 ?) maar komen!
 
Deze Just The Hits is beschikbaar als download, op CD en op vinyl, maar voor wie echt wil zwemmen in nostalgie: ook als cassette.