Met 1755 is Moonspell aan zijn veertiende album toe. Er zijn enkele opvallende wijzigingen ten opzichte van voorganger Extinct. Zanger Fernando Ribeiro gebruikt nauwelijks zijn cleane stem en zingt alle teksten in het Portugees. Als geheel is de muziek steviger, agressiever en vooral bombastischer. Dat laatste komt o.m. door de toevoeging van klassieke orkestraties en een koor. Bovenop het symfonische is er op 1755 nog plaats voor wat folk. De hints naar gothic en black zijn subtieler dan op voorgaande albums, waardoor sommige fans misschien zullen afhaken, maar melancholie en tragiek blijven wel prominent op het voorplan.
De titels van de songs zijn dusdanig gekozen dat als je geen Portugees kent, je toch ongeveer een idee hebt waarover het verhaal gaat. De Engelse vertaling wordt meegegeven met het album.
Intro Em Nome Do Medo is een nieuwe bewerking van een track van Alpha Noir. De track 1755 neigt sterk naar progmetal, een donkere versie van Kingfisher Sky. Het toevoegen van de klassieke stemmen duwt het geluid van Moonspell dan weer richting Therion en Epica, zoals in o.m. Abanão. In Tremor Dei en Desastre zijn dan weer meer (klassieke) metal. Het afsluitende Lanterna Dos Afogados is dan wel een cover, het nummer vormt geen breuk met de rest van het album.
Het opzet van 1755 was ambitieus. Met een album dat terugkeert naar de roots van de band had Moonspell met veel minder risico’s veel meer fans gelukkig kunnen maken, maar deze Portugezen kiezen niet voor de makkelijkste weg. Moonspell blijft zigzaggen tussen verschillende genres in, maar behoudt zijn eigen gezicht en stijl. Metalheads met een open mind vinden hier een dijk van een album, waar het vakmanschap, de tragiek en de passie van af druipen. Je kan het eindeloos op repeat zetten en toch elke keer nog iets nieuws ontdekken. Daar herken je een meesterwerk aan.
Wie deze versie van Moonspell live aan het werk wil zien, kan op 1 februari naar Tilburg (013), op 2 februari naar Haarlem (Patronaat) of op 1 maart naar Antwerpen (Trix).