Het album begint met het nummer “Axis Mundi”. De intro is heerlijk en vormt een goede opener die ook bij een live concert uitstekend tot zijn recht zou komen. Langzaam worden het orgel en de beukende drums vergezeld van steeds meer gitaar totdat zanger Fernando Ribeiro zijn unieke stemgeluid toevoegt en het nummer losbarst.
Het tweede nummer “Lickanthrope” heeft daarentegen niet veel tijd nodig om op stoom te komen, het gehijg en gehuil van wat alleen maar wolven kunnen zijn, luiden al gauw een stevig nummer in. Het nummer had zo de titeltrack van films als Underworld of Ginger Snaps kunnen zijn, het ademt de nachtelijke sfeer van de maan en de weerwolf. Dit heerlijke nummer zal ook de eerste videoclip zijn die uitkomt voor dit album.
“Versus” rept in heerlijke trashy riffs over gedachten aan het gevecht, mano a mano. Allerlei fantasieën over hoe dit gevecht zou kunnen eindigen en hoe dit eruit zou zien worden aangehaald. De heerlijke korte gitaarsolo’s bieden de nodige afwisseling en Fernando’s stem laat zich in al zijn kracht horen. Het nummer eindigt in een eng klinkend stukje piano en orgel klanken die doen denken aan de intermezzo’s op de oudere Cradle of Filth albums.
Ik kan niet wachten tot ik de stevige titel track “Alpha Noir” een keer live kan horen. Het tempo is perfect geschikt om flink op te headbangen. De melancholische toonsoort van de gitaar zorgt weer voor het typische Moonspell geluid, alsmede de afwisseling van Fernando’s stem. Zijn grunts wisselt hij af met zijn donkere zangstem die bij het vertellen van enge verhalen bij het kampvuur enorm goed tot zijn recht zou komen.
“Em Nome Do Medo” is voor ons Nederlanders niet te verstaan daar dit in het Portugees wordt gezongen. De titel’s vertaling is grofweg “in Naam van de Angst”. Het nummer is wat langzamer en klinkt wat zwaarder en melancholischer dan de voorgaande tracks op de cd. Ook het vele gebruik van het orgel en de dikke baslijn maken de donkere stemming van dit nummer compleet. Het nummer wordt helemaal afgemaakt door het onheilspellend stukje keyboard aan het einde ervan.
“Opera Carne” begint in een heerlijk tempo net als de titeltrack. Ik zie in gedachten het haar op de voorste rijen bij een live concert al flink rond gaan. Het refrein klinkt meerstemmig en nodigt enorm uit tot het meeschreeuwen ervan, iets wat bij de live concerten vast en zeker gaat gebeuren. Dit nummer is wat meer recht toe recht aan en zal bij menig metal fan gemakkelijk in de smaak vallen.
Het album gaat in ’t zelfde tempo verder met “Love is Blasphemy”. Dit nummer is ook zeer geschikt voor live optredens door het pakkende refrein en het fijne gitaarwerk. De lekkere vlotte gitaar riffs alleen zijn al genoeg om te zorgen dat het nummer voorbij vliegt.
“Grandstand” voelt aan als het einde van het album. Het nummer heeft alles wat Moonspell zo’n fantastische black metal band maakt: de duistere sfeer, de gothische stem van de zanger, de prachtige pauze momenten en het epische einde van het nummer. Het voor Moonspell begrippen behoorlijk bombastische stuk zou een waardig afsluiter zijn van de cd, ware het niet dat het nog gevolgd wordt door “Sine Missione”, een volledig instrumentaal stuk waarvan de titel verwijst naar een verbannen gebruik bij de oude gladiatoren gevechten: “Geen genade”.
Het album “Alpha Noir” toont ook geen genade, nog muzikaal, nog tekstueel. De al tijden in dezelfde samenstelling spelende band zet een productie neer om van te watertanden. Het is een enorme aanrader voor een ieder die van dark metal houdt, zeker als je van muziek houdt met een flink donkere, duistere en soms zelfs lugubere sfeer in combinatie met uitstekend gitaarwerk en een aparte stem. Een ding is zeker, ik ga de heren uit Portugal naar aanleiding van dit uitstekende album in de toekomst weer goed in het oog houden.
Tracklist Alpha Noir:
- Axis Mundi
- Lickanthrope
- Versus
- Alpha Noir
- Em Nome Do Medo
- Opera Carne
- Love Is Blasphemy
- Grandstand
- Sine Missione