Op de laatste zondag van oktober is het aan het begin van de avond een drukte van jewelste bij de Melkweg in Amsterdam. Niet eerder heb ik zo’n lange rij gezien daar. Wanneer ik uit de tram stap op het Leidseplein loop ik naar een paar willekeurige mensen in die rij toe om te vragen voor wie ze staan te wachten. Ik ben opgelucht wanneer ze zeggen dat ze voor de uitverkochte show van de muzikale comedy act Ninja Sex Party komen in de MAX, de grote zaal en ze vertellen dat de rij bij Moonspell niet zo lang is. De rij bij de ingang van de kleinere, oude zaal, is inderdaad een stuk minder lang. Hier staan wat fans van de bands Moonspell en Rotting Christ in de rij. Gaandeweg voegen zich steeds meer mensen in de rij, waaronder ook aardig wat mensen die per abuis in de Ninja Seks Party rij hadden gestaan en een beetje gefrustreerd zijn dat ze voor niets zo lang in die rij stonden. Maar het personeel van de Melkweg doet z’n uiterste best om de Moonspell-fans op te sporen en richting de ingang van de oude zaal te dirigeren.
Klokslag 7 uur treedt support act Silver Dust uit Zwitserland aan. De band is opgericht in 2013 en is inmiddels toe aan hun 3e album “House 21”, die zij momenteel aan het promoten zijn. Het is een krappe bedoening op het podium. De instrumenten van Moonspell nemen de achterste helft van het niet al te grote podium in beslag dus Silver Dust moet het doen met slechts het voorste deel. Dat wordt wat met alle spullen die ze bij zich hebben. De theatrale melodieuze dark metal band pakt visueel behoorlijk uit met kostuums die zo uit het Victoriaanse tijdperk lijken te komen en heeft diverse attributen meegenomen, waaronder een groot schilderij met beeldscherm waarop diverse scenes worden vertoond die zo uit ouderwetse horror- en fantasyfilms lijken te komen en een ouderwetse telefoon. Het meest interactieve gedeelte is wanneer we op het scherm het orgelspel van het klassieke stuk Toccata in Fugue in D Minor te zien en te horen krijgen waarbij zanger/gitarist Lord Campbell een fraai stukje gitaarsolo laat horen. Lord Campbell maakt voortdurend contact met het publiek door mensen regelmatig een boks te geven en het publiek op de grond te laten zitten en op te springen.
Na ruim een half uur wordt het podium zo snel mogelijk klaargemaakt voor een duistere black metalband afkomstig uit het zonnige en warme Griekenland, Rotting Christ. Er komt een hoop ruimte vrij aangezien deze band met een heel stuk minder poespas op het podium verschijnt. Er hangt alleen een backdrop van hun laatste album The Heretic. Daarnaast maken ze gebruik van het drumstel van Moonspell, wat dus ook wat ruimte scheelt. Rotting Christ bestaat alweer ruim 30 jaar en vanaf het begin vormen zanger/gitarist Sakis Tholis en drummer Temis Tholis de vaste kern van de band. In de loop van hun bestaan zijn zij regelmatig niet welkom geweest tijdens diverse gelegenheden alleen al vanwege hun controversiële naam. Gelukkig krijgen zij hier in de Melkweg een warm onthaal en de zaal zit inmiddels ramvol. Het is duidelijk dat er veel mensen zijn die speciaal voor deze band zijn gekomen, ook uit het buitenland. Van voor tot achter reageert het publiek enthousiast en gaan de “horns up” op de strakke ritmes en melodielijnen. Sakis weet de aandacht van het publiek goed vast te houden met zijn bezwerende bariton stemgeluid, afgewisseld met screams. Tijdens de snellere nummers ontstaat er een grote moshpit in het midden van de zaal.
Ongeveer een kwartier eerder dan in de agenda staat aangegeven, om kwart over 9 i.p.v. om half 10 komt de Portugese dark metalband Moonspell op. Dat is wel fijn, aangezien het zondag is en de meeste mensen de volgende dag alweer vroeg aan het werk moeten, waaronder ikzelf. Het is alweer bijna 2 jaar geleden dat de band het album 1755 uitbracht, maar is deze nog altijd aan het promoten tijdens hun huidige tournee. Het album is een conceptalbum dat gaat over de grootste natuurramp die in Portugal heeft plaatsgevonden: een zeer grote aardbeving en tsunami in Lissabon, waarbij ca. 40.000 slachtoffers vielen. De backdrop toont de ruïnes van de kathedraal. Zanger Fernando Ribeiro komt op in een lange zwarte jas en lantaarn, en voert ons mee terug naar het rampjaar 1755. De nummers zijn volledig in het Portugees, maar dat deert niet. Doordat Fernando zo’n krachtige podiumpresentatie en stem heeft, kun je je helemaal in die situatie inleven. Natuurlijk is er ook ruimte voor wat oudere nummers, die Fernando “souvenirs” noemt. Hij maakt regelmatig een praatje met het publiek en weet nog te vertellen dat de band in 1995 voor het eerst in de Melkweg was en toen een warm onthaal kreeg. Het is duidelijk dat dat ook nu weer het geval is. De band eindigt de reguliere set met Alma Mater van hun eerste album Wolfheart. Na enkele minuten komt de band weer terug voor een toegift. Todos os santos klinkt door de speakers en Fernando komt op met een groot kruis met een rode laserstraal waarmee hij in de zaal en het publiek schijnt. Tot slot is er nog één nummer waar het publiek altijd met smart op zit te wachten. Er klinkt wolvengehuil uit de zaal. Het krachtige Full Moon Madness wordt uit volle borst meegezongen en Fernando staat nu voor het drumstel en slaat er samen met drummer Miguel Gaspar stevig op los. En dan is het echt tijd om afscheid te nemen. Er gaan een paar drumsticks het publiek in en de handen worden geschud.
Setlist Rotting Christ: 666 – Kata Ton Demona Eautou – Fire, God and Fear – Apage Satana – Societas Satanas – Devadevam – In Yumen-Xibalba – Grandis Spiritus Diavolos – Non Serviam
Setlist Moonspell: Em Nome Do Medo – 1755 – In Tremor Dei – Desastre – Opium – Awake – Night Eternal – Breathe (Until We Are No More) – Abysmo – Everything Invaded – Evento – Mephisto – Alma Mater – Encore: Todos Os Santos – Full Moon Madness